Με αφορμή το 20ό συνέδριο του ΚΚΕ (Α΄Μέρος)

Η μετάλλαξη του δεξιού σε "αριστερό"  οππορτουνισμό και τα πραγματικά βάθρα της νέας γραμμής του ρεβιζιονισμού 

Σε δύο περίπου  μήνες θα γίνει το “20ό Συνέδριο του ΚΚΕ”. Πριν αναφερθούμε σ' αυτό, είναι  χρήσιμο να θυμίσουμε, συνοπτικά, μερικά πολύ σημαδιακά γεγονότα του παρελθόντος που σφράγισαν την ιστορία του διεθνούς και ελληνικού κινήματος και που η ηγεσία του ΚΚΕ προσβλέπει και υπολογίζει πως με το πέρασμα των χρόνων θα σβηστούν απ' τη μνήμη των ανθρώπων.

* * *

Συμπληρώνονται φέτος 61 χρόνια από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Φλεβάρη 1956, που σηματοδότησε την αναρρίχηση και κυριαρχία του ρεβιζιονισμού στην κομματική και κρατική ηγεσία
της τότε Σοβιετικής Ένωσης, εγκαινιάζοντας και δρομολογώντας την καπιταλιστική παλινόρθωση στο πρώτο στον κόσμο σοσιαλιστικό  κράτος.  Άρρηκτα συνδεδεμένη με το Συνέδριο αυτό είναι  η διαβόητη “6η Ολομέλεια” του ΚΚΕ, που  έγινε αμέσως μετά τη λήξη του 20ού  Συνεδρίου. Κορυφώνοντας το αντεπαναστατικό – αντικομματικό  πραξικόπημα που είχε εκδηλωθεί μερικούς μήνες πριν, το Σεπτέμβρη του  1955, στις οργανώσεις των Ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων στην Τασκένδη, η παρασυναγωγή  της λεγόμενης “6ης Ολομέλειας” εγκαθίδρυσε με την απροκάλυπτη ξένη επέμβαση, τη γενική γραμμή του σοβιετικού ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ και επέβαλε στην ηγεσία του πρόθυμους να εφαρμόσουν τη γραμμή αυτή.

Η επιβολή του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ, το μετέτρεψε από επαναστατικό  κόμμα της εργατικής τάξης, σ' ένα οππορτουνιστικό – ρεφορμιστικό κόμμα, που έκτοτε η βασική πολιτική του καθοριζόνταν χωρίς αρχές, σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις, τις νουθεσίες  και τα πεπραγμένα της εκάστοτε σοβιετικής ηγεσίας (συμπεριλαμβανομένης και εκείνης με επικεφαλής τον τελευταίο ήρωα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης Γκορμπατσόφ). Στις μέρες του τελευταίου  ολοκληρώθηκε και τυπικά, με την πλήρη στήριξη  των απανταχού οππορτουνιστών και με την άμεση συνέργια της παγκόσμιας αντίδρασης, η παλινόρθωση και ο μετασχηματισμός  του σοβιετικού ψευδοκομμουνισμού των Χρουστσώφ – Μπρέζνιεφ – Γκορμπατσόφ και σία, σε απροκάλυπτο και αφηνιασμένο αντικομμουνισμό. Η  εξέλιξη αυτή σήμανε την πιο παταγώδη χρεοκοπία του διεθνούς και εγχώριου ρεβιζιονισμού.

* * *

Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ επιχείρησαν να βγουν σώοι απ' το ναυάγιο, όχι με την αποκάλυψη και καταπολέμηση των πραγματικών αιτιών που το προκάλεσαν, αλλά με τη συγκάλυψή τους. Τώρα, μπροστά στο “20ό Συνέδριό” τους, παρά τα όσα έχουν διαδραματιστεί στις προηγούμενες δεκαετίες, εξακολουθούν να παριστάνουν τη “συνέχεια” του επαναστατικού ΚΚΕ και να ετοιμάζουν για τον επόμενο χρόνο τελετουργίες για τα “100 χρόνια” του ΚΚΕ, προβάλλοντας μια γραμμή φαινομενικά στον αντίποδα της παλιάς χρεοκοπημένης οππορτουνιστικής πολιτικής τους, αλλά στην ουσία ίδιας και απαράλλακτης στα κύρια συστατικά  της και σ' όλο τον βασικό αντιμαρξιστικό – αντιλενινιστικό πυρήνα της. Η γραμμή αυτή, που διαμορφώθηκε μέσα από διαδοχικές μεθοδεύσεις και αναπαραγόμενες εσωτερικές κρίσεις και η οποία στηρίζεται, όπως οι ίδιοι διατείνονται, σε πολύχρονες και επίπονες “επιστημονικές έρευνες”, συνιστά στην ουσία γραμμή διαστρέβλωσης και απόρριψης (“απ' τα αριστερά”!) της λενινιστικής θεωρίας για τον ιμπεριαλισμό και όχι μόνο, γενικής αναθεώρησης, παραποίησης και οππορτουνιστικής ανασκευής όλης της ιστορίας του διεθνούς και ελληνικού κινήματος.

Βάθρο και συνδετικός ιστός της γραμμής αυτής είναι οι αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου του 2009, που αντικείμενό του ήταν τα “συμπεράσματα” του ΚΚΕ για  τις αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, το “Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β' τόμος, 1949 – 1968” που το “ενέκρινε” Πανελλαδική Συνδιάσκεψη το 2011, και περιέχει, όπως οι  ίδιοι τα χαρακτηρίζουν, “στρατηγικής σημασίας συμπεράσματα”, και βέβαια το νέο “Πρόγραμμα”, στο οποίο ενσωματώνονται και συγχωνεύονται τα προηγούμενα και που ψηφίστηκε μαζί με το Καταστατικό, στο 19ο Συνέδριο, το 2013.

Η πορεία προς (και αμέσως μετά) το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, συνοδεύτηκε με νέες εκδηλώσεις εσωκομματικής κρίσης και αποχωρήσεις, ενώ, όπως είναι γνωστό, οι εργασίες του συνεδρίου έληξαν νωρίτερα απ' ό,τι είχε από πριν  ανακοινωθεί, και με νέο γ.γ. τον Δ. Κουτσούμπα. Το “Πρόγραμμα”, τα “συμπεράσματα” για την παλινόρθωση, και ο “Β' τόμος του Δοκιμίου Ιστορίας”, αποτελούν έκτοτε το καθένα χωριστά κι όλα μαζί από κοινού, το νέο ρεβιζιονιστικό Ευαγγέλιο, με βάση τις διδαχές του οποίου το ΚΚΕ βαδίζει τώρα προς το “20ο Συνέδριό” του. 

* * *

Στον πρόλογο των “Θέσεων” της Κ.Ε. του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο, απ' την αρχή κιόλας, τονίζεται: “Από το 19ο Συνέδριο έχουμε νέο Πρόγραμμα που αποτυπώνει την επεξεργασμένη στρατηγική του Κόμματος για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό, και δίνει κατευθύνσεις για την πρωτοπόρα δράση του Κόμματος κάτω από όλες τις  συνθήκες”.

Βέβαια τις “κατευθύνσεις” κ.λ.π., για την (κατά τα άλλα πάντοτε... “πρωτοπόρα”) δράση τους, τις έδινε και προηγουμένως η “στρατηγική” που είχαν καθορίσει  ήδη από το 15ο Συνέδριο.

Μάλιστα, στην εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΕ στο 19ο Συνέδριο, υπογράμμιζαν καιροσκοπικά πως “το κεντρικό  ζήτημα της στρατηγικής, ποια αντίθεση θα  λύσει η κοινωνική επανάσταση, ποια τάξη θα πάρει την εξουσία, αυτό το θεμελιακό ζήτημα έλυσε το15ο Συνέδριο και γι' αυτό αποτελεί ένα από  τα πιο σημαντικά συνέδρια στη σύγχρονη ιστορία του κόμματος...”. Βέβαια, η στρατηγική της “σοσιαλιστικής επανάστασης” που καθόρισε  το 15ο Συνέδριο (και συνέχισαν να δοξάζουν προσθέτοντας δόσεις επαναστατικής λογοκοπίας όλα τα επόμενα συνέδρια του ΚΚΕ) δεν εμπόδιζε σε τίποτε να είναι τα συνέδρια αυτά, κήρυκες, επίσης, ενός συγκαλυμμένου αλλά στην ουσία και στο μεδούλι του πατενταρισμένου ρεφορμισμού! Η υποτιθέμενη “επεξεργασμένη” στρατηγική του 19ου Συνεδρίου, αυτό που πράγματι πρόσθεσε, είναι πως έστριψε ολότελα το ίδιο κάλπικο νόμισμα από την άλλη του όψη.

Παίζοντας με τη λέξη “στρατηγική”, της οποίας το νόημα διαστέφουν και χρησιμοποιούν κατά βούληση, οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, χρόνια τώρα, προβάλλουν την εξωφρενική και παντελώς αστήρικτη αντιμαρξιστική – αντιλενινιστική ιδέα, σύμφωνα με την οποία κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και σε οποιαδήποτε χώρα ή  περιοχή του πλανήτη, η επανάσταση θα  είναι παντού σοσιαλιστική και δεν νοείται καμιά άλλη “στρατηγική”, εξόν απ' τη στρατηγική της άμεσης σοσιαλιστικής επανάστασης. Όπως το είχε ξεκάθαρα διατυπώσει ο ρηξικέλευθος Μ. Μαΐλης : “Η  Επανάσταση στην Ελλάδα – και παντού – θα είναι μία και θα είναι σοσιαλιστική”(!) Στο ίδιο μήκος κύματος, μετά το 19ο Συνέδριό τους, το Νοέμβρη 2015, σε ομιλία της για την Οκτωβριανή Επανάσταση, η Α. Παπαρήγα διαπίστωνε μετά λύπης πως : “Δυστυχώς, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα επεξεργάστηκε διαφορετικές στρατηγικές για τα Κομμουνιστικά Κόμματα  ανάλογα με το βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού και τη θέση της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, σε αντίθεση με τον χαρακτήρα της εποχής. Αυτή η επιλογή κόστισε πολύ, κυρίως είχε μακροπρόθεσμη  επίδραση, γεννούσε αντιφάσεις και συγχύσεις...”κλπ.

Δυστυχώς, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση! Δηλαδή  πότε; Ύστερα από το θάνατο του Λένιν ή και από τον ίδιο όσο ακόμα ζούσε και καθοδηγούσε το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα;  Ή μήπως από τον καιρό του Στάλιν  και ύστερα; Ό,τι και νάχουν στο μυαλό τους, η ασάφεια δεν είναι τυχαία. Σύμφωνα με τα παραπάνω δεν έπρεπε η Κομμουνιστική  Διεθνής να επεξεργαστεί “διαφορετικές στρατηγικές” για τα Κομμουνιστικά Κόμματα  “ανάλογα με τον βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού και τη θέση της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα”. Κατά τη γνώμη των καθοδηγητών του ΚΚΕ θα έπρεπε να υπάρχει μία και μοναδική “στρατηγική”,  σοσιαλιστική επανάσταση  παντού, είτε πρόκειται για καπιταλιστικά αναπτυγμένες χώρες είτε για αποικίες, μισοαποικίες ή εξαρτημένες χώρες, είτε πρόκειται για τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, είτε για την Υποσαχάρια Αφρική, το Μάλι ή  τη ζούγκλα του Αμαζονίου.

Η θέση της Κ.Δ. για “διαφορετικές στρατηγικές” ήταν – λένε- “σε αντίθεση με το χαρακτήρα  της εποχής”, και είχε μακροχρόνιες  κ.λ.π. αρνητικές επιδράσεις. Ώσπου  τα ανακάλυψαν όλα αυτά οι θεωρητικοί του ΚΚΕ, και με τις ανακαλύψεις τους  (που διαστρεβλώνουν και αναιρούν τον λενινισμό) επανακαθόρισαν αναδρομικά θέσεις για το κομμουνιστικό κίνημα  σε αντιστοιχία υποτίθεται με τον χαρακτήρα “της εποχής μας”, που όπως οι ίδιοι την ορίζουν (και στα προηγούμενα και στο τωρινό 20ό Συνέδριο) είναι  “εποχή μετάβασης  από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό”. Ο ορισμός αυτός, παρμένος κατευθείαν από το χρουστσωφικό και μπρεζνιεφικό ιδεολογικό οπλοστάσιο, ακρωτηριάζει και διαστρεβλώνει τη λενινιστική αντίληψη για την “εποχή μας”, και αντιπαρατίθεται και απορρίπτει τον ορισμό του Στάλιν σύμφωνα με τον οποίο “ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης”. 

* * *

61 χρόνια απ' την πραξικοπηματική “6η Ολομέλεια”, τα “στρατηγικής σημασίας συμπεράσματα” του Β' τ. του Δοκιμίου Ιστορίας”, μας βεβαιώνουν πως το 1956 δεν υπήρξε στο ΚΚΕ “επέμβαση” αλλά απλώς, μια ... “παρέμβαση” του ΚΚΣΕ και άλλων αδελφών ΚΚ, που κι αυτή άλλωστε “ήταν νομιμοποιημένη  στη συνείδηση της ηγεσίας και των μελών του ΚΚΕ”, καθώς έκφραζε μια “άτυπη οργανική σχέση συνέχειας των προγενέστερων οργανικών σχέσεων” που χρονολογούνταν απ' τα χρόνια που το Κόμμα εντάχθηκε στην Κομμουνιστική Διεθνή!! Πίσω από τη λογοπλοκή και τις λεκτικές αλχημείες, όπως βλέπουμε, η  αντιδιεθνιστική, αντικαταστατική και αντικομματική παρασυναγωγή της “6ης Ολομέλειας”, χονδροειδέστατα εξωραΐζεται.  Το πρόβλημα με την “6η Ολομέλεια”, σύμφωνα με τις τωρινές έρευνες του ΚΚΕ, ήταν ότι τα αδελφά ΚΚ είχαν τέτοια ιδεολογική – θεωρητική κατεύθυνση που επέδρασε  στην ισχυροποίηση  του οππορτουνισμού. Γι' αυτό  όμως ας όψεται  τελικά το γεγονός ότι το Διεθνές Κομμουνιστικό  Κίνημα (“μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση”) είχε συσσωρεύσει παρεκκλίσεις  επί παρεκκλίσεων  (σε ασυμφωνία με τον “χαρακτήρα της εποχής”).

Η πολιτική του ΚΚΕ μπορεί να άλλαξε τώρα προβιά και να πέρασε από τις θέσεις του δεξιού στις θέσεις του “αριστερού” οππορτουνισμού – ρεβιζιονισμού. Αλλά  αν και το ΚΚΕ προβάλλει πλέον απογειωμένες από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα ψευτοθεωρίες, στην πράξη, δεν εννοεί με τίποτε να σηκωθεί πάνω απ' το έδαφος και το οππορτουνιστικό  τέλμα στο οποίο το ίδιο εκτράφηκε και γαλουχήθηκε  μετά το '56, όπως, κατά μια έκφραση του Λένιν, “ένας άνθρωπος δεν μπορεί να σηκώσει ο ίδιος τον εαυτό του τραβώντας τον απ' τα μαλλιά”.

Μη μπορώντας  να εξαφανίσουν τα βουερά τεκμήρια της ιστορίας, οι καθοδηγητές του ΚΚΕ έχουν κάνει  κάθε τι  για να συσκοτίσουν και υποβαθμίσουν την πραγματική σημασία της αναρρίχησης  και κυριαρχίας του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΣΕ (με το 20ό Συνέδριο) και στο ελληνικό κίνημα (με την “6η Ολομέλεια”),  εντάσσοντας για το σκοπό αυτό τις οππορτουνιστικές παραποιήσεις της νεότερης, μετά το 1956, ιστορίας, σ' ένα προκατασκευασμένο  πλαίσιο διαστρέβλωσης και αναθεώρησης όλης της επαναστατικής ιστορίας  από καταβολής του διεθνούς  και ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Στο πλαίσιο αυτό νεκρανασταίνουν τις τροτσκιστικές αντιλήψεις  σε σύμπλεξη με  παγιωμένα  ρεφορμιστικά  σχήματα  και με διάφορες άλλες ιδέες  παλιών και νέων  αντιλενινιστικών  ρευμάτων.

Με την ίδια όπως και πριν τύφλωση, εξακολουθούν  να αναμασούν το χρουστσωφικό  και μπρεζνιεφικό  κατηγορητήριο εναντίον του Μάο Τσετούνγκ, κριτικάροντας με θράσος  (απ' τα “αριστερά) σαν μικροαστική και εθνικιστική παρέκκλιση τη γραμμή του Μάο  και του “μαοϊκού ρεύματος”. Αρνούνται και απορρίπτουν από αντιλενινιστικές θέσεις τη γενική γραμμή  της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το Πρόγραμμα του 6ου Συνεδρίου τής ΚΔ το 1928, τις Αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της το 1935 και τη γραμμή για τα λαϊκά και αντιφασιστικά μέτωπα, περιλαμβάνουν  την απόφαση αυτοδιάλυσης της ΚΔ στους “παράγοντες” που συνέτειναν  “στην ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη”, απορρίπτουν  τις θέσεις του Στάλιν για τον χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και με δυο λόγια (με βάση τις τωρινές θέσεις τους), απορρίπτουν  αναδρομικά, παραποιούν και αποδοκιμάζουν στην ουσία όλους τους πριν απ' το 1956 αγώνες  των κομμουνιστών για Ειρήνη, Δημοκρατία και Εθνική Ανεξαρτησία, γιατί μια τέτοια πάλη θεωρούν ότι έθετε και θέτει την εργατική τάξη κάτω από “ξένη σημαία”...

* * *

Χρησιμοποιώντας τους κοσμοδιορθωτικούς φακούς της “στρατηγικής” τους, αφ' ότου αναγόρευσαν τον ελληνικό καπιταλισμό σε “ιμπεριαλισμό”, όχι μόνο δεν βλέπουν στην Ελλάδα βάθαιμα και ολόπλευρο δυνάμωμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, αλλά  και παριστάνοντας τους αδιάλλακτους “ταξικούς” κήνσορες, επιτιμούν  και συκοφαντούν έκτοτε συλλήβδην κάθε αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, φυγομαχώντας “επαναστατικά” στο όνομα μιας υποτιθέμενης ταξικής πολιτικής και εκχωρώντας  συμπλεγματικά το καίριο πεδίο αυτού του αγώνα στους εθνοκάπηλους, τους πατριδέμπορους και όλη την αντίδραση. Αρνούμενοι από τις θέσεις ενός κούφιου αντικαπιταλισμού τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, στην πράξη εξωραΐζουν έτσι το υπάρχον καθεστώς και συμβάλλουν όχι στην ανατροπή αλλά στην εδραίωσή του. Με τις θέσεις τους αυτές δεν προωθούν όπως φαντάζονται  και διαλαλούν  τον “σοσιαλισμό – κομμουνισμό” αλλά τον δυσφημούν. Οι θέσεις του ΚΚΕ, δεν καταλαβαίνουν με τίποτε ούτε τη σημασία ούτε το πραγματικό περιεχόμενο  του αγώνα για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία και απορρίπτουν το κάλεσμα π.χ. του Στάλιν  στα κομμουνιστικά  και εργατικά κόμματα το 1952, σύμφωνα με το οποίο  το λάβαρο της εθνικής ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας που πετάχτηκε, “να το σηκώσετε εσείς, οι εκπρόσωποι των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, και να το πάτε μπροστά, αν θέλετε να είστε πατριώτες στη χώρα σας, αν θέλετε να γίνετε η ηγέτιδα δύναμη του έθνους. Δεν υπάρχει πια κανένας άλλος να το σηκώσει”.

Αλλά δεν καταλαβαίνουν  και απορρίπτουν πολύ χαρακτηριστικά επίσης την πολιτική πάλη στο έδαφος του καπιταλισμού για τις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες και γενικά την πάλη για τη Δημοκρατία. Τους φαίνεται ταξικό ανοσιούργημα να μιλήσουν για αστικοδημοκρατικές ελευθερίες και δημοκρατία, και σχολαστικά αποκλείουν  με ιερό ζήλο ακόμα και τις λέξεις αυτές από την έντυπη και προφορική προπαγάνδα τους,  με το αιτιολογικό  ότι γι' αυτούς τέτοιες έννοιες, όπως “δημοκρατία”, έχουν “βαθύτερο ταξικό περιεχόμενο” σε “άμεση σχέση” με την κατάργηση  της ταξικής εκμετάλλευσης κ.λ.π. Στην πραγματικότητα αρνούνται την πολιτική πάλη για τις δημοκρατικές ελευθερίες, περιορίζοντας  και στενεύοντας σεχταριστικά την πάλη αποκλειστικά σε συνδικαλιστικές και οικονομικές διεκδικήσεις.

Το κάλεσμα του Στάλιν  στα κομμουνιστικά κόμματα το 1952, “ να σηκώσετε το λάβαρο των αστικοδημοκρατικών  ελευθεριών” που δεν αναγνωρίζονται στον καπιταλισμό παρά μόνο  για μία εκμεταλλευτική  μειοψηφία ενώ τα στερείται η πλειοψηφία των πολιτών που υφίστανται την εκμετάλλευση, κάλεσμα που βοηθούσε τα κομμουνιστικά κόμματα  να δεθούν  με τις πλατιές λαϊκές μάζες  και να τεθούν επικεφαλής στους αγώνες τους, εννοείται ότι οι θέσεις του ΚΚΕ επίσης  το απορρίπτουν, εξομοιώνοντας στα μουλωχτά λίγο – πολύ, την πολιτική αυτή με τη γραμμή του ρεβιζιονιστικού χρουστσωφικού 20ού Συνεδρίου, που πέταξε τον λενινισμό στα σκουπίδια και κήρυξε τον “ειρηνικό (κοινοβουλευτικό) δρόμο” για το σοσιαλισμό.

Δεν πάει πολύς καιρός, όταν μετά το περισπούδαστο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ το 2013, με τη γραφίδα του υπεύθυνου της Ιδεολογικής Επιτροπής  του ΚΚΕ, εξηγούσαν “ταξικά” από τις στήλες του Ριζοσπάστη, πώς “η σημαία της “δημοκρατίας”όπως σηκώνεται σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες οππορτουνιστικές δυνάμεις είναι μια “ξένη σημαία” για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ... Υπάρχει λοιπόν ζήτημα Δημοκρατίας όχι όμως έτσι όπως εννοείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλους. Το ερώτημα που τίθεται είναι : “Δημοκρατία  για ποια τάξη;” δηλ. “ποια τάξη θα έχει την εξουσία;”

Φυσικά δεν πρόκειται για τον ΣΥΡΙΖΑ και για όποιες άλλες οππορτουνιστικές  ή καθαρά αστικές δυνάμεις αναφέρονται ή υπονοούνται παραπάνω, αλλά για το γεγονός ότι με πρόφαση τις οππορτουνιστικές  και γενικά τις αντιδραστικές δημαγωγίες των αστικών δυνάμεων περί δημοκρατίας, οι καθοδηγητές του ΚΚΕ αντιτάσσονται στις ίδιες τις πολιτικές διεκδικήσεις και τον αγώνα  για τις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες. Κάνουν στην πραγματικότητα αυτό, το οποίο καυτηρίαζε και καταπολεμούσε με δριμύτητα ο Λένιν σαν “ιμπεριαλιστικό οικονομισμό”, μια γελοιογραφία δηλ. του μαρξισμού “που υποστηρίζει λαθεμένα ότι οι (δημοκρατικές) διεκδικήσεις ... δεν είναι σωστές” και “καταντάει να πει πως το λάθος του καουτσκισμού  (που θέτει με ρεφορμιστικό τρόπο τέτοιες  διεκδικήσεις) είναι γενικά η προβολή αυτών των διεκδικήσεων”.

* * *

Προμετωπίδα στις “Θέσεις” τους για το 20ό Συνέδριο (παραλλαγή της αντίστοιχης του 19ου Συνεδρίου) είναι τα συνθήματα “Ισχυροποιούμε το ΚΚΕ – Για δυνατό εργατικό κίνημα και κοινωνική συμμαχία, για την Εξουσία – το Σοσιαλισμό”, έχοντας από καιρό βγάλει από το πρώτο πλάνο  τη βαρύγδουπη  συνθηματολογία που κήρυσσε “ανυπακοές” και “απειθαρχίες”, που την κρατούν ωστόσο πάντα πρόχειρη για χρήση, κυρίως όποτε μυρίζουν εκλογές.

Σύμφωνα με τον πρόλογο στις “Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ο συνέδριό” του, οι διεθνείς και εσωτερικές οικονομικές- πολιτικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα τα χρόνια που μεσολάβησαν από το 19ο Συνέδριο μέχρι σήμερα,  τα συμπεράσματα και η πείρα που βγαίνει από αυτές, καθώς και τα καθήκοντα που προκύπτουν από την ανάλυση και μελέτη τους, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και το περιεχόμενο του θέματος του 20ού Συνεδρίου. Σε αυτό επιδιώκουμε  να δώσουμε όσο μπορούμε καλύτερα – απαντήσεις, ερμηνείες, προβλέψεις και, στη βάση αυτών κατευθύνσεις για το επόμενο διάστημα. Βασικό στόχος... είναι το ολόπλευρο ιδεολογικό – πολιτικό – οργανωτικό ατσάλωμα του Κόμματος και της Νεολαίας ως κόμματος της επαναστατικής ανατροπής”.

Οι όποιες “απαντήσεις, ερμηνείες, προβλέψεις” τους για το επόμενο διάστημα και  ο στόχος για το “ατσάλωμα” κ.λ.π. έχουν οδηγό το “νέο πρόγραμμα” που ψηφίστηκε στο προηγούμενο συνέδριό τους, καθώς και ό,τι αυτό ενσωματώνει επανακαθορίζοντας τα βάθρα της νεότευκτης γραμμής και της “επεξεργασμένης στρατηγικής” τους, που είδαμε ποιες είναι οι βασικές προδιαγραφές τους, σε τι συνίστανται και τι προνοούν. Κατά τα άλλα, το μεγαλύτερο μέρος των θέσεων για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ, το καταλαμβάνουν τα σχετικά με το “ατσάλωμα” και ο απολογισμός της 4ετίας από το 2013.

“Από την επιτυχημένη μάχη της διάδοσης, συνεχίζουμε οργανώνοντας τη μελέτη και τη συζήτηση” γράφει ο Ριζοσπάστης  (24 – 25 Δεκέμβρη), παρουσιάζοντας πανηγυρικά την εξόρμηση των οργανώσεων του ΚΚΕ για τη διακίνηση των “Θέσεων”, δίνοντας μια συνοπτική εικόνα και πρόγευση για το περιεχόμενό τους, και υποδεικνύοντας ότι πρέπει να δοθεί “το βάρος στη μελέτη και στην ουσιαστική συζήτηση”.

Ας δούμε τι λένε οι ίδιοι, παρουσιάζοντας τις “Θέσεις” του ΚΚΕ.

“Ο προβληματισμός που πρέπει να αναπτυχθεί με βάση το 4ο κεφάλαιο των θέσεων, που είναι και το μεγαλύτερο, πρέπει να είναι πολύ γόνιμος, καθώς η υπόθεση που θίγεται στη Θέση 37 για το πώς θα εξασφαλίσουμε το ατσάλωμα του ΚΚΕ αφορά κάθε μέλος του Κόμματος και κάθε Οργάνωση. Σε όλο το κεφάλαιο γίνεται λεπτομερής απολογισμός της δουλειάς μας ολόκληρη την 4ετία, από το 19ο Συνέδριο. Ξεχωρίζει η εξέταση του καθήκοντος “να πετύχουμε  ένα άλμα στην κομματική οικοδόμηση και στην ιδεολογική και πολιτική ισχυροποίηση του ΚΚΕ στην εργατική τάξη” που έχει θέσει η ΚΕ με τη Διακήρυξή της για τα 100 χρόνια του Κόμματος...”

Η ιδεολογική – πολιτική – οργανωτική ισχυροποίηση του ΚΚΕ, υπήρξε μόνιμο μοτίβο και στόχος όλων των προηγούμενων συνεδρίων του ΚΚΕ. Αλλά πηγαίνοντας από ισχυροποίηση σε ισχυροποίηση, γνωρίζουμε πλέον ποιο είναι το αποτέλεσμα. Και τίποτε δεν προεξοφλεί  οτιδήποτε καλύτερο για την παραπέρα πορεία τους, για την οποία προϊδεάζουν ήδη, τόσο οι χαρακτηριστικά αμήχανες, όπως οι παραπάνω, αυτοπαρουσιάσεις των θέσεών τους, όσο και ο θλιβερά ρηχός “διάλογος” για το 20ό Συνέδριο που εδώ και αρκετό καιρό έχουν ξεκινήσει.

Ας σημειωθεί παρενθετικά πως την ιδεολογική και πολιτική ισχυροποίηση  την άρχισαν δίνοντας “απαντήσεις” από τις στήλες του Ριζοσπάστη όπως για το “τι εννοούμε όταν  κάνουμε λόγο για το μεγάλο μέγεθος  υπερσυσσώρευσης  κεφαλαίου”, “απαξίωση κεφαλαίου” κ.ο.κ., κάνοντας μετριόφρονες επιδείξεις μαρξιστικής πολυγνωσίας, αν και γεγονός παραμένει ότι οι ίδιοι για πολύ καιρό χαμπάρι δεν είχαν πάρει ούτε για την έκταση, ούτε για το βάθος και τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης στην οποία παραδέρνει  το παγκόσμιο καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο του Ριζοσπάστη “τα ζητήματα που θίγουν οι Θέσεις, αποτελούν στοιχεία του εξοπλισμού και της καθοδηγητικής δουλειάς, συμβάλλουν στην επιθετική προβολή της στρατηγικής  του Κόμματος στην  αντιπαράθεση με τα αστικά κόμματα και τον οππορτουνισμό. Π.χ. η αναλυτική παρουσίαση  από το Κείμενο των ανακατατάξεων στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, που σηματοδοτούνται από την ισχυροποίηση της Κίνας σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Ευρωζώνη, δίνει πολλές απαντήσεις για την άνοδο  του αστικού ρεύματος του εθνικισμού και του προστατευτισμού της οικονομίας, κάτι που αποτυπώθηκε με την επικράτηση του Τραμπ στις ΗΠΑ”.

Αφού κατάφερε να συνδέσει την “επιθετική προβολή της στρατηγικής του Κόμματος” με το παράδειγμα (;) της Κίνας και του Τραμπ κ.λ.π., ο αρθρογράφος  συνεχίζει με εξίσου αποκαλυπτική αμηχανία, γράφοντας πως : “οι εκτενείς αναφορές  στην ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο Κυπριακό, παρουσιάζονται επίσης στο κείμενο”συμμαζεύοντας” ό,τι έχει γίνει το τελευταίο διάστημα. Στοιχεία που αξίζει επίσης να μπουν στη συζήτηση είναι αυτά που αποτυπώνουν την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα (Θέση 27) και τεκμηριώνουν τη χρεοκοπία των αυταπατών για τη φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού, για την ταυτόχρονη αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου με τη λαϊκή ευημερία”...

“Συμμαζεύοντας” λοιπόν ό,τι έχει γίνει το τελευταίο διάστημα! Με άλλα λόγια τίποτα απολύτως που να ξεπερνάει το επίπεδο μιας επιδερμικής απεικόνισης των διεθνών και εσωτερικών εξελίξεων, δεν έχουν να προβάλουν με τις Θέσεις για το 20ό Συνέδριό τους. 

(Η συνέχεια στο επόμενο φύλλο του Λ.Δ.)

πηγή:  Λαϊκός Δρόμος