Απόφαση της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ

Στις αρχές Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε  διευρυμένη  συνεδρίαση της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ και συζήτησε πάνω στη διεθνή και εσωτερική  πολιτική κατάσταση και για την καλύτερη  οργάνωση και προετοιμασία της Πανελλαδικής Οργανωτικής Σύσκεψης, που αποφασίστηκε  να πραγματοποιηθεί το Μάη 2017. Τα συμπεράσματα και οι κατευθύνσεις αυτής της συνεδρίασης, τα πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα που έθεσε, περιέχονται  στην Απόφαση της ΚΕ που δημοσιεύεται σήμερα. Με βάση αυτή την Απόφαση θα βαδίσει το Μ-Λ ΚΚΕ προς την Οργανωτική Σύσκεψη του Μάη, πραγματοποιώντας  μια σειρά εκδηλώσεις και τοπικές συσκέψεις, επικεντρώνοντας ιδιαίτερα την προσοχή μας στα προβλήματα  της κομματικής οικοδόμησης  και της οργανωτικής πολιτικής.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Οξύνονται όλες οι βασικές αντιθέσεις του σημερινού κόσμου. Απότομη κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

Αυτό που χαρακτηρίζει τη διεθνή κατάσταση, οκτώ χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας
καπιταλιστικής κρίσης, είναι η όξυνση όλων των βασικών αντιθέσεων του σημερινού κόσμου, η απότομη κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για την αναδιανομή των παγκόσμιων  αγορών και των ζωνών  επιρροής, ύστερα ιδιαίτερα από το Brexit και την άνοδο του Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ.

Μεγάλες ανακατατάξεις σημειώνονται στη δύναμη των διεθνών κέντρων, στη συγκεκριμένη διάταξη και στους συσχετισμούς  των δυνάμεων, ενώ μια διαδικασία διαίρεσης και ρήξης στο εσωτερικό ιμπεριαλιστικών συμμαχιών  και συνασπισμών βρίσκεται σε εξέλιξη, προκαλώντας παγκόσμια κρίση και αστάθεια στο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα. Η συγκρότηση της κυβέρνησης Τραμπ από μεγιστάνες του πλούτου και πολεμοκάπηλους στρατηγούς εκφράζει τους πιο τρομοκρατικούς και επιθετικούς κύκλους του μονοπωλιακού κεφαλαίου στις ΗΠΑ, που προωθεί στο εσωτερικό  τον εκφασισμό  του αμερικανικού κράτους, την πιο στυγνή καπιταλιστική εκμετάλλευση  και καταπίεση της εργατικής τάξης και στο εξωτερικό μια επιθετική φιλοπόλεμη  πολιτική.

Ο Τραμπ και τα επιτελεία  του παραληρούν για τη “μεγάλη Αμερική” και έχουν ξεκινήσει ένα κυνήγι μαγισσών ενάντια στους μετανάστες, διεγείροντας τις εθνικιστικές και ρατσιστικές προκαταλήψεις, επισημοποιώντας την κατασκευή του σιδηρόφρακτου τείχους των χιλιάδων χιλιομέτρων, ενώ διέταξαν την απαγόρευση  εισόδου κάθε ανθρώπου από επτά μουσουλμανικές χώρες που  στοχοποιούν ως υπεύθυνες της “ισλαμικής τρομοκρατίας”, προκειμένου να συσπειρώσουν τον αμερικανικό λαό στη βάση ενός αντιδραστικού εθνικισμού, στην πραγματικότητα στη βάση μιας φασιστικής ιδεολογίας.

Η Γουόλ Στριτ του “αντισυστημικού” Τραμπ, σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, αφού διαβλέπει εκτίναξη της κερδοφορίας των γιγάντιων χρηματοπιστωτικών και βιομηχανικών μονοπωλίων με την κατάργηση  των κοινωνικών παροχών, και αυτού ακόμα του ασφαλιστικού νόμου για τα φτωχά και εξαθλιωμένα στρώματα, και τη διοχέτευση   κάθε διαθέσιμου πόρου στους κεφαλαιοκράτες, με την κατάργηση κάθε ρύθμισης  που είχε θεσπισθεί το 2008 για την αποφυγή μιας νέας οικονομικής κρίσης και την αποδέσμευση δισεκατομμυρίων  δολαρίων που θα κατευθυνθούν στους τραπεζικούς και βιομηχανικούς κολοσσούς.

Στην εξωτερική πολιτική η ηγεσία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού διακηρύσσει την κατάργηση, την παραβίαση ή την επαναδιαπραγμάτευση των προηγούμενων οικονομικών συνθηκών και συμφωνιών που ρύθμιζαν τις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη, κι αν χρειαστεί την καταπάτηση της διεθνούς νομιμότητας, με αποκλειστικό γνώμονα την επιβολή των συμφερόντων  των ΗΠΑ, σε βάρος των ανταγωνιστών τους, την εδραίωση και ενίσχυση του κυρίαρχου ρόλου τους στην παγκόσμια σκηνή, αναγορεύοντας βασικό στόχο – εχθρό τους την Κίνα στην Ασία και τη Γερμανία στην Ευρώπη.

Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, μετά την κατάρρευση και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1990 -91, σε συνθήκες που ο παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων άλλαξε αποφασιστικά προς όφελος του ιμπεριαλισμού, οι ΗΠΑ έκαναν βασικό δόγμα της εξωτερικής τους πολιτικής τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την κατάργηση των όποιων μέτρων και φραγμών είχαν στη διάθεσή τους διάφορα κράτη για να στηρίξουν την οικονομία τους, με σκοπό το μονοπωλιακό κεφάλαιο  των ιμπεριαλιστικών κρατών, πιο ανεξέλεγκτο και ασύδοτο, να διασχίζει εθνικά σύνορα, να μπαίνει και να βγαίνει γρήγορα σε οικονομίες, να τις εκμεταλλεύεται και να τις καταληστεύει.

Ωστόσο η ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση δεν έφερε τη σταθερότητα στον καπιταλιστικό κόσμο, ούτε εξασφάλισε την αδιατάρακτη πρωτοκαθεδρία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ιδιαίτερα ύστερα από το ξέσπασμα της παγκόσμιας  καπιταλιστικής κρίσης το 2008, σε συνθήκες ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού και επίδρασης ορισμένων πλευρών της παγκοσμιοποίησης επιταχύνθηκαν  οι ανακατατάξεις στη δύναμη των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών  και βγήκαν δυναμωμένες, η Κίνα στην Ασία και η Γερμανία στην Ευρώπη.

Το μερίδιο των αναπτυσσόμενων καπιταλιστικών χωρών στο παγκόσμιο ΑΕΠ έφθασε το 2015 στο 53% από 38% που ήταν το 1990. Ειδικά, Κίνα και Ινδία  αύξησαν το βάρος τους από 6,8% σε 24,3% αντίστοιχα, με μόνη την Κίνα να παράγει σήμερα το 17% του παγκόσμιου ΑΕΠ. ΗΠΑ και ΕΕ είδαν το μερίδιό τους να μειώνεται  στο διάστημα αυτής της εικοσιπενταετίας από το 45% στο 32%. Επίσης, στη διάρκεια της δεκαπενταετίας (2000 – 2015) το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξήθηκε συνολικά μόλις 6,7% στις ΗΠΑ και κατά 4,4% στην ΕΕ, ενώ η αντίστοιχη αύξηση την προηγούμενη δεκαπενταετία (1985 – 2000) ήταν 42% για την κάθε μια, πιστοποιώντας την κρίση και το “στόμωμα”  της οικονομικής ανάπτυξή τους την τελευταία περίοδο.

Θα πρέπει βέβαια να σημειωθεί ότι η αύξηση του ΑΕΠ (ονομαστικό) της Γερμανίας την τελευταία δεκαπενταετία, με την ύπαρξη του ευρώ, είναι τριπλάσια του αντίστοιχου μέσου όρου των χωρών της Ευρωζώνης. Παρά τις αλλαγές αυτές και τις ανακατατάξεις που έχουν σημειωθεί, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να παραμένουν ακόμη η πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη, σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό. Αν όμως οι τάσεις αυτές και οι πολύμορφες διεργασίες που συντελούνται στη διεθνή σκηνή εδραιωθούν και κυριαρχήσουν και την επόμενη  εικοσιπενταετία, τότε αναπόφευκτα οι ΗΠΑ θα εξοστρακισθούν  από την πρώτη, κυρίαρχη θέση που κατέχουν στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική, και μεγάλες ανακατατάξεις και ανατροπές θα σημειωθούν στα πλαίσια του αδιάκοπου ανταγωνισμού που διεξάγεται και στη βάση των νέων παγκόσμιων συσχετισμών δυνάμεων που διαμορφώνονται.

Αυτές ακριβώς τις εξελίξεις επεδίωξε να προλάβει, να ανακόψει και να αποτρέψει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός με την πολιτική που εφάρμοσε την τελευταία  δεκαπενταετία, και που τώρα με την ηγεσία Τραμπ αυτή η πολιτική αποκτά μια πιο επιθετική διάσταση και παίρνει ένα πιο απροκάλυπτο και βίαιο χαρακτήρα, στο βαθμό που οι παγκόσμιες αντιθέσεις οξύνονται εκρηκτικά  και αμφισβητείται ευθέως ο κυρίαρχος ρόλος του στην παγκόσμια σκηνή. Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ επεδίωξαν  το προηγούμενο διάστημα να ανακόψουν τις οικονομικές ανακατατάξεις που συντελούνταν σε βάρος τους στην παγκόσμια οικονομία και τις πολιτικές ανακατατάξεις που συντελούνταν στα πλαίσια της ΕΕ και στις σχέσεις  της Ρωσίας με την Κίνα και να προλάβουν τη διαμόρφωση μετώπων που θα αμφισβητούσαν την πρωτοκαθεδρία τους.

Σε όλο αυτό το διάστημα οι ΗΠΑ, υπό την ηγεσία Ομπάμα, αλλά και των προηγούμενων  ηγετών τους, επεδίωκαν προωθώντας τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα, ταυτόχρονα να συγκρατούν και να συγκαλύπτουν  τις οξύτατες ενδοϊμπεριαλιστικές  αντιθέσεις  και να εξισορροπούν τις δυνάμεις του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, για να εξασφαλίσουν τη σταθερότητά του και την παγκόσμια ηγεμονική τους θέση. Τώρα με την άνοδο του Τραμπ, χωρίς να σπάει η συνέχεια των στρατηγικών επιδιώξεων των ΗΠΑ, που είναι η διεκδίκηση της παγκόσμιας κυριαρχίας τους, σημειώνεται μια τομή στην εξέλιξη της αμερικάνικης πολιτικής για την επίτευξη αυτών των στόχων.

Μια τομή που προέκυψε και μέσα από βαθιές αντιθέσεις  και αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό  των ΗΠΑ, στην κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική, που ξεκίνησε ήδη πριν ένα χρόνο στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, συνεχίστηκε ύστερα από την εκλογή Τραμπ το Νοέμβρη, συνεχίζεται  και τώρα μετά την ορκωμοσία του το Γενάρη, και κλιμακώνεται διαρκώς, διχάζοντας όσο ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δεκαετίες την αμερικάνικη κοινωνία. Η ηγεσία Τραμπ δεν επιδιώκει απλά μέσα από ένα περιφερειακό πόλεμο να εξαναγκάσει τους βασικούς ανταγωνιστές  του να συρθούν στο άρμα της πολιτικής του, όπως έκανε  ο Μπους και ο Ομπάμα με την ΕΕ, τη Ρωσία ή την Κίνα, αναγνωρίζοντας και παίρνοντας υπόψη τα συμφέροντά τους. Δεν του αρκεί ένας υπόγειος, ακήρυκτος οικονομικός πόλεμος.

Η ηγεσία Τραμπ κηρύσσει φανερά και απροσχημάτιστα τον οικονομικό πόλεμο ενάντια στην Κίνα και τη Γερμανία, και πολιτικά θέτει υπό αμφισβήτηση την πολιτική μισού αιώνα των ΗΠΑ για “μια Κίνα” και την πολιτική για τη διατλαντική συμμαχία ΗΠΑ-ΕΕ  και την ύπαρξη του ενιαίου δυτικού ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, που αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της αμερικάνικης εξωτερικής  πολιτικής ύστερα από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μέχρι σήμερα. Στη βάση αυτή αναμένεται η κλιμάκωση των πιέσεων, των εκβιασμών και των απειλών σε όλα τα επίπεδα -οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό- των ΗΠΑ ενάντια στην Κίνα, η επιταχυνόμενη μεταφορά του μεγαλύτερου μέρους  των στρατιωτικών τους δυνάμεων από άλλα μέρη στη ζώνη της Ασίας – Ειρηνικού και η πρόκληση στρατιωτικών επεισοδίων για τα διαφιλονικούμενα νησιά στη θάλασσα της Νότιας Κίνας, με σκοπό να πλαγιοκοπήσει την Κίνα από παντού, να την περιορίσει, καθυστερώντας όσο μπορεί την παγκόσμια οικονομική και πολιτική της επέκταση και επιρροή. Ταυτόχρονα προκαλεί βαθύ ρήγμα στο δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, το οποίο συγκροτήθηκε κάτω από την ηγεσία τους τις τελευταίες επτά δεκαετίες, απειλώντας το με διάσπαση, επιτίθεται στη Γερμανία και καλεί σε διάλυση της ΕΕ, αφού θεωρεί ότι “μετατράπηκε σε όχημα” του Βερολίνου, εξυμνεί τη Μ. Βρετανία για την έξοδό της και καλεί τη Γαλλία να ακολουθήσει υπό την ηγεσία της Λεπέν.

Στο βαθμό που η πολιτική Τραμπ και το αντιδραστικό ρεύμα που εκπροσωπεί εδραιωθούν  και κυριαρχήσουν στις ΗΠΑ, δεδομένου ότι συναντά σφοδρές αντιδράσεις, τόσο στους κυρίαρχους κύκλους, όσο και στον αμερικάνικο λαό που διαδηλώνει κατά χιλιάδες, τότε ένας νέος ψυχρός πόλεμος θα ξεδιπλωθεί, απροσδιόριστης διάρκειας και έκβασης ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για το ξαναμοίρασμα των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής, για την πιο στυγνή οικονομική εκμετάλλευση και εθνική καταπίεση των λαών και καταλήστευση του πλούτου των εξαρτημένων χωρών, για την κλιμάκωση  των στρατιωτικών  επεμβάσεων και κατακτητικών πολέμων με σκοπό να υποδουλώσουν τους λαούς και να καταπνίξουν τους ασίγαστους αγώνες τους για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

Στο βωμό της αντικινέζικης και αντιγερμανικής  πολιτικής του ο Τραμπ εμφανίζεται να παίζει  το ρωσικό χαρτί και να προσφέρει κάποια ανταλλάγματα, επιδιώκοντας  τη συνεργασία της Ρωσίας και αναδιατάσσοντας την πολιτική της Ουάσινγκτον, γεγονός όμως εξαιρετικά  αμφίβολο, αφού δεκαετίες οι ΗΠΑ την έχουν πρώτη στο στόχαστρο και βρίσκεται σε εξέλιξη ένας σφοδρός αμερικανορωσικός ανταγωνισμός  τόσο στην Μ. Ανατολή, τη Συρία και το Ιράν, όσο και κατά μήκος όλων των δυτικών συνόρων της Ρωσίας, από τις Βαλτικές χώρες και την Πολωνία  μέχρι την Ουκρανία, την Κριμαία και τον Καύκασο.

Ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας - τέσσερις μέρες μόλις μετά το διορισμό του από τον Τραμπ στην πλέον νευραλγική θέση του Λευκού Οίκου- ύστερα από την κατηγορία των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, ότι συζήτησε το θέμα της άρσης των αμερικάνικων κυρώσεων με το Ρώσο  πρεσβευτή, πριν αναλάβει η νέα κυβέρνηση, καταδεικνύει  τη σκληρή διαπάλη που διεξάγεται στους κυρίαρχους κύκλους των ΗΠΑ για την κατεύθυνση που θα πάρουν οι αμερικανορωσικές σχέσεις. Για το κατά πόσο  δηλαδή θα υπάρξει ένας προσωρινός συμβιβασμός και μια συνεργασία  ΗΠΑ-Ρωσίας σε αυτήν τη φάση που θα εξυπηρετεί το στόχο να καταφερθούν πλήγματα στην Κίνα και  στη Γερμανία, είτε θα αποδειχθεί σχέδιο επί χάρτου ή ένας επικίνδυνος τυχοδιωκτισμός και θα αναγκαστεί ο Τραμπ να κάνει πίσω, μπροστά  σε μεγαλύτερα αδιέξοδα, εσωτερικές συγκρούσεις και αντιφάσεις. 

Παρ' ότι  εξακολουθούν να ακούγονται φωνές στο Λονδίνο για επανεξέταση του Brexit, με τελευταίο τον πρώην πρωθυπουργό Μπλερ, ο οποίος κάλεσε σε κινητοποίηση τους Βρετανούς για να αποτραπεί, όπως είπε, “η κούρσα στον γκρεμό”, κάθε μέρα που περνά δείχνει πως η πορεία αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ έχει καταστεί αναπόφευκτη – ύστερα μάλιστα και από τις εκλογές στις ΗΠΑ – αποτέλεσμα ενός ευρύτερου επανακαθορισμού της διεθνούς πολιτικής του Λονδίνου, που επιλέγει ακόμη πιο στενή σχέση με τις ΗΠΑ και μια πορεία όξυνσης και αντιπαράθεσης με την ΕΕ- Γερμανία.

Το Βερολίνο σκληραίνει τη στάση του τόσο απέναντι στο Λονδίνο, όσο και απέναντι στην Ουάσιγκτον, εμφανίζεται θεματοφύλακας της ενότητας της ΕΕ και υπέρμαχος του ξεχωριστού ρόλου και των συμφερόντων της στην παγκόσμια σκηνή, διαβλέποντας το κλίμα γενικευμένης κρίσης και αστάθειας που κυριαρχεί στην Ευρώπη και την απειλή νέων αποχωρήσεων. Σε κάθε περίπτωση το οικοδόμημα της ΕΟΚ και μετέπειτα ΕΕ, που συμπληρώνει αυτές τις μέρες 60 χρόνια, βρίσκεται αντιμέτωπο με την πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του, κλονίζεται και εξασθενεί η ιμπεριαλιστική του συνοχή και απειλείται με διάσπαση. Αυτό που εμφανίστηκε από τους προπαγανδιστές της ιμπεριαλιστικής ΕΕ στη χώρα μας και την Ευρώπη σαν κάτι σταθερό και αδιατάρακτο, ο περίφημος “Ευρωμονόδρομος”, η περιβόητη “ευρωπαϊκή ενοποίηση και ολοκλήρωση”, στην οποία όφειλαν ο λαός μας και οι ευρωπαϊκοί λαοί  να υποταχθούν  σαν μια δήθεν νομοτελειακά συντελούμενη διαδικασία, αποκαλύπτεται τώρα σαν κάτι σάπιο, ασταθές και προσωρινό. Και όλες οι κραυγές περί “Ευρωμονόδρομου”, όλα τα προηγούμενα χρόνια, δεν ήταν και δεν είναι τίποτε άλλο  παρά μια αντιδραστική προπαγάνδα για την άσκηση ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας προκειμένου να παραλύσουν την αντίσταση των λαών στη βάρβαρη πολιτική τους.

Μπορεί οι ιμπεριαλιστικές  δυνάμεις να κάνουν συμφωνίες, να υπογράφουν Συνθήκες και Σύμφωνα, ακόμα να συγκροτούν πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς συνασπισμούς και συμμαχίες, όμως στο βάθος, κάτω  από το κάλυμμα αυτών των προσωρινών συμφωνιών, βυσσοδομεί ένας μόνιμος, άγριος ανταγωνισμός για την κυριαρχία του ενός πάνω στον άλλο, που τα αποτελέσματά του αντανακλούν κάθε φορά  το δοσμένο συσχετισμό δυνάμεων, προκαλώντας τη συνεχή όξυνση των  θεμελιωδών αντιθέσεων του σύγχρονου κόσμου. Η εργατική τάξη και οι λαοί της Ευρώπης εξακολουθούν  να υφίστανται τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ, με το πέταγμα δεκάδων εκατομμυρίων εργαζομένων στην ανεργία και την εξαθλίωση, τη ραγδαία χειροτέρευση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, την άγρια οικονομική εκμετάλλευση  και καταπίεση, την επιβολή ενός νέου εργασιακού μεσαίωνα.

Καμιά “τάξη” και σταθερότητα στην Ευρώπη δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στα ερείπια  των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, πάνω στην πιο άγρια μορφή οικονομικής  εκμετάλλευσης και αιματηρής λιτότητας, που προωθεί το Βερολίνο και οι αστικές τάξεις των χωρών της ΕΕ, πάνω στον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα κατασταλτικά μέτρα, τα σιδηρόφρακτα τείχη  που υψώνονται  για τη βίαιη αναχαίτιση των προσφύγων. Αντίθετα, στο έδαφος ακριβώς μιας τέτοιας πολιτικής που εφαρμόζεται, φουντώνουν ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία και αναπτύσσεται ένα παγκόσμιο αντιδραστικό ρεύμα, τόσο στις ΗΠΑ με εκφραστή τον Τραμπ, όσο και σε πολλές χώρες της ΕΕ, με πρώτη τη Λεπέν στη Γαλλία, με “αντισυστημική” μάσκα, αλλά με ακροδεξιό ή ανοιχτά φασιστικό περιεχόμενο, έκφραση των πιο τρομοκρατικών και επιθετικών κύκλων του μονοπωλιακού κεφαλαίου, που η κυριαρχία τους θα προκαλέσει  ακόμα μεγαλύτερα δεινά για τους λαούς, παγκόσμια κρίση και αστάθεια στο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Οι λαοί, παρά τα αναρίθμητα  εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στα αντεργατικά μέτρα των εκμεταλλευτριών τάξεων και σημαντικοί αγώνες  αναπτύχθηκαν στις χώρες της ΕΕ ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική της λιτότητας, ενώ ιδιαίτερη σημασία αποκτούν στις συνθήκες αυτές, οι εκδηλώσεις αποδοκιμασίας των αντιμεταναστευτικών κηρυγμάτων και τα κινήματα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, όπως συνέβη με την πρόσφατη μεγάλη διαδήλωση των εκατοντάδων χιλιάδων λαού στη Βαρκελώνη.Σε  κάθε περίπτωση  μόνο αν αναπτυχθεί ένα μαζικό λαϊκό κίνημα που θα συνδέσει την πάλη για την έξοδο από την ΕΕ με την πάλη για ριζικές κοινωνικές ανατροπές σε κάθε χώρα, μετασχηματίζοντας σε ένα ανώτερο επίπεδο τη θέληση των λαών να αποδοκιμάσουν την κυρίαρχη πολιτική, μπορεί να ανοίξει μια ελπιδοφόρα προοπτική για την υπόθεση της εργατικής τάξης και των λαών της Ευρώπης.

Ο μαζικός λαϊκός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας είναι ο βασικός παράγοντας στον οποίο οφείλουν να στηριχτούν οι κομμουνιστές για την προώθηση των άμεσων και μακροπρόθεσμων στόχων του κινήματος. Να παλέψουν έτσι ώστε οι διεκδικητικοί αγώνες να συνδεθούν με τους αγώνες για τα γενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού, ξεσκεπάζοντας τη γραμμή  των ρεφορμιστικών κομμάτων, που προσπαθούν να υποτάξουν τους μακροπρόθεσμους στόχους του αγώνα στα γεγονότα της στιγμής. Ο αντιιμπεριαλιστικός, επαναστατικός αγώνας των λαών του τρίτου κόσμου και ο εργατικός αγώνας και το λαϊκό κίνημα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, παρά τα βήματα που έχουν γίνει, συναντά  προβλήματα και δυσκολίες λόγω των δυσμενών συσχετισμών δυνάμεων, της υποχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος και της αρνητικής επίδρασης διαφόρων λαθεμένων και επικίνδυνων ιδεολογικών ρευμάτων. Αυτό έχει σα συνέπεια  το επίπεδο  ανάπτυξης των λαϊκών αγώνων να υπολείπεται σοβαρά ως προς το μέγεθος της αντιδραστικής επίθεσης.

Η πάλη των λαών για την απολύτρωση από τα δεσμά της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας μπορεί να προχωρήσει μόνο αν στην πορεία του μακρόχρονου αγώνα αντίστασης αναδειχθούν γνήσιες λαϊκές, κομμουνιστικές  δυνά­μεις που, καταπολεμώντας εχθρικά, ιδεολογικοπολιτικά  ρεύματα και προσδιορίζοντας το πραγματικό περιεχό­με­νο του αγώνα, θα τον μετασχηματίσουν  σε αγώνα για την Ειρήνη, τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία και το Σοσιαλισμό.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Κλιμακώνεται η λεηλασία του λαού και της χώρας - Ψευτοαριστερή διακυβέρνηση  στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας  

Αφού έκλεισε η κυβέρνηση την πρώτη αξιολόγηση με την οποία καρατόμησε τις συντάξεις, εκτίναξε τη φοροληστεία και μετέφερε στο περιβόητο “Υπερταμείο” για 99 ολόκληρα χρόνια όλο τον δημόσιο πλούτο, βγάζοντας στο σφυρί όχι μόνο τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, όχι μόνο τις συγκοινωνίες, τα τρένα και το Ελληνικό, αλλά και το νερό, την αποχέτευση και την ηλεκτρική ενέργεια, τώρα χωρίς ανάσα προχωρεί να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση, όπου οι ιμπεριαλιστές δυνάστες και οι ντόπιοι υποτελείς τους δρομολογούν μια νέα βάρβαρη αντιλαϊκή επιδρομή.

Υποτίθεται πως στη δεύτερη αξιολόγηση, σύμφωνα με τις αξιοθρήνητες διαβεβαιώσεις  της κυβέρνησης, δεν θα περιλαμβάνονταν μέτρα με “δημοσιονομικό κόστος”, αφού είχαν παρθεί στην πρώτη αξιολόγηση. Και όταν διαπιστώθηκε πως τα ιμπεριαλιστικά τελεσίγραφα κάνουν λόγο για νέα βάρβαρα μέτρα, έσπευσε η κυβέρνηση  δια του πρωθυπουργού να υποσχεθεί ότι “δεν υπάρχει περίπτωση να νομοθετήσουμε ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα”. Για πολλοστή φορά εκστομίζονται οι ίδιες κάλπικες υποσχέσεις. Καθώς την ίδια στιγμή που παριστάνει η κυβέρνηση ότι διαπραγματεύεται ανυποχώρητα, ετοιμάζεται και προετοιμάζει για άλλη μια φορά το έδαφος για άτακτη υποχώρηση και συνθηκολόγηση μπροστά στις ιμπεριαλιστικές προσταγές των εκπροσώπων  της ΕΕ και του ΔΝΤ. Όλα προϊδεάζουν πως ο νέος “έντιμος συμβιβασμός”, η παράδοσή της δηλαδή στους ανελέητους όρους των δανειστών, έχει τελειώσει.

Η δεύτερη αξιολόγηση απειλεί με ολοκληρωτική εξαφάνιση όσα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις έχουν απομείνει και ταυτόχρονα περιλαμβάνει νέα δραστική μείωση του αφορολόγητου που θα πλήξει  κυρίως τα φτωχά λαϊκά στρώματα – όπως συνέβη και με την κατάργηση του ΕΚΑΣ στην πρώτη αξιολόγηση – και κατάργηση της προσωπικής διαφοράς που θα εξαθλιώσει τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων. 

Πρόκειται για πρωτοφανή βαρβαρότητα απέναντι σε ένα λαό που δοκιμάζεται με τον πιο βάναυσο τρόπο για εφτά χρόνια, που του άρπαξαν βίαια το εισόδημά του και τον οδήγησαν άνεργο, απελπισμένο και εξαθλιωμένο, να συνωστίζεται κατά εκατοντάδες χιλιάδες  στα Δημαρχεία και τα ΚΕΠ για τα ψίχουλα του επιδόματος ελεημοσύνης των 200 ευρώ.

Σ' αυτές τις κοινωνικές συνθήκες, με τη λαϊκή αγανάκτηση και αποδοκιμασία να εντείνονται και την πολιτική φθορά και απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ να διευρύνεται, ασταμάτητα, η κυβέρνηση προσπαθεί, απεγνωσμένα να αμβλύνει  τις εντυπώσεις και να δημιουργήσει κοινωνικό κλίμα ανοχής στους αντιλαϊκούς  σχεδιασμούς της κάνοντας λόγο για “αντισταθμιστικά μέτρα” που θυμίζουν την απάτη του “παράλληλου προγράμματος”, και προτάσσοντας  την ανάγκη ένταξης στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, για να έρθει η “δίκαιη ανάπτυξη”, για να βγει η χώρα στις “αγορές” κ.λ.π.

Είναι η ίδια απατηλή προπαγάνδα  όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων και όλων των μνημονιόδουλων  κομμάτων που πασχίζουν να παρουσιάσουν την υποταγή τους στα ξένα αφεντικά σαν το δρόμο της “εθνικής σωτηρίας”, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο δρόμος της νεοαποικιακής υποδούλωσης και της συστηματικής λεηλασίας  του λαού και της χώρας κάτω από την αδυσώπητη ιμπεριαλιστική επιτροπεία.

Η κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδεικνύεται και χρησιμοποιείται σαν η μοναδική εκείνη πολιτική δύναμη που μπορεί να ανταποκριθεί  σήμερα  στο ρόλο της πειθήνιας διεκπεραίωσης των σκληρών απαιτήσεων των δανειστών και της ντόπιας ολιγαρχίας, υπερψηφίζοντας με την ισχνή αλλά συντεταγμένη πλειοψηφία της νόμους – λαιμητόμους, ισοπεδώνοντας ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ στα δύο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας εντείνει  την αντιλαϊκή επίθεση, κλιμακώνει τη λεηλασία του λαού και της χώρας.  Και το χειρότερο, περνά το μήνυμα πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν υπάρχει διέξοδος, παρά μόνο αυτή, μέσα σε μνημόνια, ελέγχους, επιτροπείες. 

Η αστική προπαγάνδα  θριαμβολογεί για την οριστική προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στις σκληρές μνημονιακές δυνάμεις, διαλαλεί με αλαζονεία ότι ο αντιλαϊκός δρόμος της υποταγής στους κυρίαρχους είναι μονόδρομος και επιστρατεύει όλα τα όπλα της για να διασύρει  την Αριστερά, το ήθος και τις αξίες της, δείχνοντας την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καθώς βουλιάζει στα βρώμικα απόνερα της αστικής εξουσίας. Την εμμονή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να υπενθυμίζει διαρκώς ότι εκφράζει την Αριστερά, έχουν κάθε λόγο να την αναπαράγουν  η κυρίαρχη τάξη, η ΝΔ και οι μηχανισμοί προπαγάνδας τους. Ακριβώς  γι' αυτό, την εφαρμοζόμενη  αντιλαϊκή πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και της υποτέλειας θέλουν να τη χρεώσουν σε μια αριστερή πολιτική και όχι σε μια κυβέρνηση που απλά συνεχίζει  να εφαρμόζει πιστά τις μνημονιακές πολιτικές της Δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας.

Η υπόκλιση και υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στους ιμπεριαλιστές τον έχει εντάξει τελεσίδικα  στο αντιλαϊκό μέτωπο και καμιά παραπλανητική  κίνησή του  δεν μπορεί να συγκαλύψει την αλήθεια. Το κλίμα κάλπικης  αντιπαράθεσης και πόλωσης  με τη ΝΔ που προσπαθεί με κάθε τρόπο να συντηρήσει, δεν πείθει. Γιατί είναι ολοφάνερο πως μαζί με το κόμμα της Δεξιάς  αποτελούν  σήμερα τους κύριους στυλοβάτες  επιβολής των συμφερόντων  των ιμπεριαλιστών  και της ντόπιας ολιγαρχίας και βρίσκονται και οι δυο απέναντι από το λαό, στο ίδιο εχθρικό χαράκωμα.

Από την άλλη η ΝΔ, διαθέτοντας τη στήριξη ισχυρών ξένων και ντόπιων κέντρων, όπως φάνηκε με την πρόσφατη επίσκεψη του αρχηγού της στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, διαμορφώνει πολιτικό κλίμα δυναμικής επανόδου στην κυβερνητική εξουσία, πιέζοντας  διαρκώς για εκλογές και προβάλλεται από τους προστάτες της ως η επόμενη κυβερνητική λύση, ο κύριος εγγυητής της μνημονιακής αντιλαϊκής επέλασης.

Πανηγυρίζει με τη συνθηκολόγηση και την προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στις μνημονιακές δυνάμεις και επιχειρεί  να την εμφανίσει  σα χρεοκοπία της Αριστεράς και του “άλλου δρόμου”, επιστρατεύοντας μια αντιδραστική προπαγάνδα με ιδεολογικά πυρά.

Τα αστικά επιτελεία, προετοιμάζοντας την επάνοδό της στη διακυβέρνηση της χώρας, επιχειρούν να προσδώσουν ένα “σύγχρονο”, “μεταρρυθμιστικό”, “κεντρο-δεξιό” προφίλ στον Κυρ. Μητσοτάκη και στη ΝΔ. Πρόκειται για ενορχηστρωμένη προσπάθεια εξωραϊσμού και συγκάλυψης του πραγματικά βαθιά αντιδραστικού χαρακτήρα της Δεξιάς, που υπηρέτησε δουλικά τις εντολές των δανειστών, τόσο από τη θέση της κυβέρνησης όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Σε συνθήκες κλιμακούμενων απειλών και αμφισβήτησης από την πλευρά  της Τουρκίας των Διεθνών Συνθηκών που ρυθμίζουν τα σύνορα της περιοχής, με τις επαναλαμβανόμενες  δηλώσεις του ίδιου του Ερντογάν κατά της Συνθήκης της Λοζάνης και για “σύνορα της καρδιάς του”, με τις συνεχείς παραβιάσεις και παραβάσεις του  ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου στο Αιγαίο, και σε μια γειτονική Μ. Ανατολή που φλέγεται από τις πολεμικές επιχειρήσεις  και ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών και συνωστίζονται τα αεροπλανοφόρα και οι πολεμικές αρμάδες τους στο Αιγαίο, την Κρήτη και την Α. Μεσόγειο, η κατάσταση στην περιοχή  οξύνεται επικίνδυνα, αφού όλες αυτές οι εξελίξεις ωθούν σε κλιμάκωση της έντασης και δημιουργούν ένα εύφλεκτο έδαφος που απειλεί να πυροδοτήσει επικίνδυνες τυχοδιωκτικές περιπέτειες και πολεμικές συγκρούσεις. 

Η άρχουσα τάξη της Τουρκίας, ύστερα από την εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, ξεκίνησε να αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και σταδιακά αφού πέρασε από τα Ίμια και τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, τώρα διεκδικεί την επαναχάραξη των συνόρων και την κυριαρχία πάνω σε δεκάδες ελληνικά νησιά και βραχονησίδες. Και όπως έχει δείξει η ιστορία, όποιος τρέφει επεκτατικές βλέψεις σε βάρος άλλης χώρας και εκτοξεύει απειλές ενάντια στην εδαφική της ακεραιότητα, αυτός δεν θα διστάσει, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, να φτάσει μέχρι τον πόλεμο για να τις πραγματοποιήσει.

Παρά τα μεγάλα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η άρχουσα τάξη της Τουρκίας, στο μακρόχρονο ανταγωνισμό της με την άρχουσα τάξη της Ελλάδας βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση, καθώς πρόκειται για μια περιφερειακή χώρα μεσαίου μεγέθους, που κατέχει δεσπόζουσα γεωστρατηγική θέση σε μια ευρύτατη περιοχή, κρίσιμη για τα συμφέροντα των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ανήκει στους G20 και διαθέτει τετραπλάσιο ΑΕΠ από αυτό της Ελλάδας.

Βέβαια οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται καθοριστικά από το ρόλο, τα συμφέροντα και τις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας και του ανταγωνισμού τους για τον έλεγχο και την κυριαρχία πάνω σε όλη την Α. Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή, που προσλαμβάνει τώρα οξύτατη μορφή λόγω της διαμάχης που ξέσπασε για την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου και τον καθορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ καθορίζουν το πλαίσιο που κινούνται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και ανάλογα με τις κάθε φορά επιδιώξεις και τα συμφέροντά τους υποδαυλίζουν την κρίση και την ένταση ανάμεσα στις δυο χώρες ή συγκρατούν τις αντιθέσεις για να μην προκληθεί ρήγμα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, διαδραματίζοντας πάντα ρόλο επιδιαιτητή και επικυρίαρχου.

Η κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, υπερθεματίζοντας στην πολιτική εθνικής υποτέλειας που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις της ξενόδουλης άρχουσας τάξης,  αναζητά στήριξη, προστασία και “δικαίωση” στους ιμπεριαλιστές, ιδιαίτερα τους υπερατλαντικούς, δυναμώνοντας τους πολιτικοστρατιωτικούς δεσμούς εξάρτησης με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Αντίθετα θα πρέπει να καταγγείλουν τη σωβινιστική και εθνικιστική υστερία των κυρίαρχων τάξεων της Τουρκίας και της Ελλάδας, την υποδαύλιση του εθνικού μίσους ανάμεσα στις δυο χώρες και τους λαούς, την καλλιέργεια επεκτατικών βλέψεων και αλλαγής των συνόρων.

Μόνο ο κοινός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας των δυο λαών, η κοινή πάλη τους ενάντια στην πολιτική των κυρίαρχων τάξεων, ενάντια στην εθνική υποτέλεια και τους εθνικισμούς, είναι σε θέση να οδηγήσει σε μια φιλειρηνική επίλυση των προβλημάτων και να συμβάλει στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και την απαλλαγή τους από  τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.

Άλλη μια διπλωματική πρωτοβουλία για την «επίλυση» του Κυπριακού προβλήματος από τους ξένους προστάτες και τους ντόπιους υποτακτικούς τους, σύμφωνα με τα πρότυπα του διχοτομικού σχεδίου Ανάν, φαίνεται πως οδηγείται σε αδιέξοδο και ναυάγιο, μπροστά στα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, τους τοπικούς ανταγωνισμούς και τις προκλητικές απαιτήσεις της Άγκυρας για έλεγχο πάνω σε όλο το νησί.

Η λύση του Κυπριακού προβλήματος θα βρεθεί μόνο με μια πολιτική που θα το αντιμετωπίσει ως πρόβλημα απαλλαγής μιας χώρας, της Κύπρου, από την τουρκική κατοχή. Σαν πρόβλημα απαλλαγής της από τις επεμβάσεις και αναμείξεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Σαν πρόβλημα πάλης κατά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και υποτέλειας και του συμβιβασμού με τα «τετελεσμένα».

Χρειάζεται να αναπτυχθεί ο κοινός αγώνας των λαών της Κύπρου, της Ελλάδας και της Τουρκίας, για να φύγουν από την Κύπρο τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα, οι βάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οι ελλαδίτικες στρατιωτικές δυνάμεις. Για να καταργηθεί το καθεστώς των «εγγυητριών» δυνάμεων και να αφεθούν οι Κύπριοι, Έλληνες και Τούρκοι, να λύσουν μόνοι τα προβλήματά τους και να εξασφαλίσουν ειρηνική και ισότιμη συμβίωση.

Για να αποτραπεί κάθε διχοτόμηση και ομοσπονδία και να γίνει η Κύπρος πραγματικά ελεύθερη, ανεξάρτητη, ενιαία, κυρίαρχη χώρα.

Μπροστά στον καταιγισμό των αντεργατικών  μέτρων που έρχονται να επιδεινώσουν δραματικά τη θέση των εργαζομένων, ο μόνος δρόμος για το Μ-Λ ΚΚΕ ήταν και παραμένει ο δρόμος της παλλαϊκής – πανεργατικής αντίστασης και πάλης ενάντια στους ξένους και ντόπιους δυνάστες και εκμεταλλευτές και τα πολιτικά τους φερέφωνα, για την ανατροπή των μέτρων που πέρασαν και την απόκρουση αυτών που έρχονται με τη δεύτερη “αξιολόγηση”, τη διεκδίκηση και επανακατάκτηση των λαϊκών δικαιωμάτων  που καταργήθηκαν, σε αναπόσπαστη σύνδεση με τα γενικότερα αιτήματα πάλης για την έξοδο από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το γκρέμισμα  της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.

Η πείρα των τελευταίων  χρόνων πάλης ενάντια στα μνημόνια και την πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να επιβεβαιώσει ξανά τη δοκιμασμένη αλήθεια του επαναστατικού κινήματος ότι η απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης, η ανατροπή των αντεργατικών μέτρων και η διεκδίκηση των μεγάλων αντιιμπεριαλιστικών  αιτημάτων του λαού μας δεν πρόκειται να έρθει μέσα από κοινοβουλευτικά τεχνάσματα και προσδοκίες που σκορπούν οδυνηρές αυταπάτες και απογοητεύσεις, αλλά μέσα από την ανάπτυξη ενός ισχυρού λαϊκού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, με εμπιστοσύνη στη δύναμη των μαζών. Σε αυτή την κεντρική κατεύθυνση θα συνεχίσει να μάχεται το Μ-Λ ΚΚΕ.

Το τελευταίο διάστημα, μπροστά στις δυσκολίες και τα εμπόδια που ορθώνονται για την ανάπτυξη της εργατικής και λαϊκής πάλης, ξαναφουντώνουν όλες οι βαθιά λαθεμένες απόψεις  που αντιπαλέψαμε  για τα συνδικάτα και επινοούνται διάφορα υποκατάστατα, που επαναφέρουν προτάσεις “παναριστερού πολιτικού συντονισμού και συνεργασίας”, σαν απάντηση δήθεν για το ξεπέρασμα των δυσκολιών.

Το να επανέρχονται παρόμοιες προτάσεις, μετά το ναυάγιο και τη χρεοκοπία  της ιδέας του παναριστερού  πόλου που ενσάρκωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, οδηγώντας μια σειρά οργανώσεις να γίνουν νεροκουβαλητές  του, σημαίνει πως τα ρεφορμιστικά “μεταβατικά” προγράμματα καλά κρατούν.
Προτάσεις και προγράμματα που όχι μόνο δεν συμβάλλουν στο ξεμπλοκάρισμα  του εργατικού συνδικαλιστικού  κινήματος και στην ανασύνταξη του αριστερού κινήματος, αλλά αντίθετα συντηρούν τη σύγχυση και συσκοτίζουν το δρόμο για την ανασυγκρότησή τους.

Η γενικότερη υποχώρηση του κινήματος, το χαμηλό επίπεδο συνείδησης και οργάνωσης των μαζών, συνδέεται, πέρα από τις αυταπάτες των εύκολων λύσεων που σκόρπισε τα προηγούμενα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, με την υπόσκαψη και διάβρωση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος που έχει προκαλέσει η πολύχρονη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού και η καπιταλιστική παλινόρθωση, συνδέεται με την αδήριτη αναγκαιότητα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και την αναδημιουργία του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Αυτή ακριβώς η κατάσταση καθορίζει τους αρνητικά διαμορφωμένους  συσχετισμούς δυνάμεων σε βάρος του κινήματος και ερμηνεύει την αδυναμία ανατροπής  των αντεργατικών μέτρων και της κυβερνητικής πολιτικής, καλλιεργώντας κάθε είδους συγχύσεις, απογοητεύσεις και ηττοπάθειες.  Όσο δεν κάνει βήματα η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες θα χαρακτηρίζονται από αστάθεια και αποσπασματικότητα, από εφήμερες διακυμάνσεις, θα είναι του ύψους και του βάθους. Ο στόχος της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος αποτελεί  για το Μ-Λ ΚΚΕ κεντρικό καθήκον.

Τον επόμενο μήνα συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από τη δημιουργία της ΠΑΑΣ και στη συνέχεια της Λαϊκής Αντίστασης – Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας (ΛΑ-ΑΑΣ) . Οι δυνάμεις που τη συγκροτούν  αυτά τα χρόνια δίνουν καθημερινά  τη μάχη για να στηρίξουν και να ενισχύσουν τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας, ενάντια στα βάρβαρα μνημόνια των κυβερνήσεων της μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων αφεντικών της, ενάντια στη ληστρική καπιταλιστική  και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, καταπίεση και εξάρτηση.

Παρά τις αναπόφευκτες δυσκολίες και τα προβλήματα που προέκυψαν το διάστημα αυτό και τις εκφρασμένες διαφορές απόψεων που υπάρχουν, ορισμένες μάλιστα σε σημαντικά ζητήματα, οι δυνάμεις της ΛΑ-ΑΑΣ καταφέρνουν να ξεπερνούν τα εμπόδια και τις αρνητικές καταστάσεις  που δημιουργούνται και ανοίγουν  το δικό τους ανεξάρτητο δρόμο, στέλνοντας μήνυμα πως είναι πάντα μάχιμες, παλεύοντας να συσπειρώσουν  και να εμπνεύσουν ευρύτερες δυνάμεις, να διαδώσουν το δικό τους μήνυμα μέσα στους αγώνες, το λαό και την Αριστερά.

ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ 

Κοινή διαπίστωση του κομματικού μας δυναμικού αποτελεί η ιδεολογική και πολιτική συνοχή του, που αποτελεί το στέρεο έδαφος πάνω στο οποίο μπορούμε και πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της οργανωτικής μας πολιτικής. Αποτελεί κοινή πεποίθηση πως αν το κομματικό μας δυναμικό κατακτήσει αντίστοιχα την ενότητά του πάνω στην οργανωτική μας πολιτική, αν δουλέψει ενιαία, συντεταγμένα και χωρίς δισταγμούς, μπορεί να καταφέρει πολλά. Η συζήτηση για την οργανωτική μας πολιτική πρέπει να πάρει υπόψη της πως «σκοτεινιάζει ο διεθνής ορίζοντας», όπως εκτίμησε η προηγούμενη και η σημερινή απόφαση της ΚΕ, πως δυναμώνουν στο δυτικό καπιταλιστικό κόσμο οι αντιδραστικές δυνάμεις και ιδέες.

Πρέπει να πάρει υπόψη την καχυποψία απέναντι στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, που τροφοδότησε και τροφοδοτεί ο πολύμορφος ρεβιζιονισμός και με μανία αξιοποιεί η αστική ιδεολογία και οι μηχανισμοί της. Και ακόμη την ανάπτυξη της ιδεολογίας των αστικών, μικροαστικών και αναρχικών ρευμάτων, που καταπολεμούν την οργανωμένη πάλη και τη συλλογική στράτευση και πρώτα από όλα την οργάνωση του λαϊκού κινήματος και τη στράτευση κάτω από την κομμουνιστική σημαία. Αλλά και την απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου όλου του λαού, την ανέχεια και τη φτώχεια δίχως τέλος και δίχως προοπτική, τη διάψευση των προσδοκιών, που δε γεννά μόνο απογοήτευση αλλά βγάζει και συμπεράσματα, την άνοδο του πολιτικού ενδιαφέροντος έστω και κάτω από στρεβλώσεις και συγχύσεις, την αναζήτηση απαντήσεων και διεξόδων.

Αν οι αμέσως προηγούμενες δεκαετίες χαρακτηρίστηκαν από την κατάρρευση των χωρών του ψευτοσοσιαλισμού και την ιδεολογική χρεοκοπία του ρεβιζιονισμού, από την επικράτηση της αντεπανάστασης, της απογοήτευσης και αποστράτευσης και του ιδεολογικού μηδενισμού· αν χαρακτηρίστηκαν από την αλαζονική θριαμβολογία του καπιταλιστικού συστήματος, που κήρυξε το «τέλος των (επαναστατικών) ιδεολογιών»  και έκανε σημαία του το ιδεολόγημα της παγκοσμιοποίησης, τώρα στο κάδρο πρώτα από όλα προβάλλουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και πόλεμοι, η λυσσώδης επίθεση του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου απέναντι στο λαό μας. Τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα αποτελούν για το αστικό σύστημα ιστορική ανωμαλία που πρέπει βίαια να εκμηδενιστούν. Στους εργαζόμενους και τη νεολαία, σε όλο το λαό, αναπτύσσονται διεργασίες, νέες σκέψεις και αναζητήσεις, που αναπόφευκτα επιδρούν και θα επιδράσουν στην ταξική πάλη.

Η οργανωτική πολιτική μας περιλαμβάνει δύο αλληλένδετες όψεις, αυτήν που στρέφεται προς το εσωτερικό της οργάνωσης και αυτήν που στρέφεται προς τα έξω. Για να μπορέσει το κόμμα μας να αναπτύξει καλυτέρα τη δράση του σε κάθε τομέα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ενίσχυση της στάθμης του ιδεολογικοπολιτικού του επιπέδου, του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, της κομματικής λειτουργίας. Αυτές είναι οι βασικές σκαλωσιές της κομματικής οικοδόμησης. Όσο αυτά ενισχύονται τόσο ενισχύονται οι δυνατότητες της δράσης της οργάνωσης προς τα έξω. Το βασικό κύτταρο ανάπτυξης της εσωτερικής ζωής του κόμματος είναι η ουσιαστική λειτουργία, η πιο ζωντανή και αποτελεσματική δουλειά της οργάνωσης βάσης ή του πυρήνα μελών.

Οι τακτικές συνεδριάσεις που ξεκινούν στην ώρα τους, χωρίς καθυστερήσεις, με τη συμμετοχή όλων των μελών, ο εντοπισμός των βασικών κάθε φορά θεμάτων και η διεξοδική συζήτηση, η τακτοποίηση των οικονομικών, η οργάνωση των καθηκόντων και η ανάθεση ευθυνών, η μεταφορά εμπειριών από τη δράση μας και ο καλύτερος προσανατολισμός της, η παρακίνηση και η ανάδειξη θεμάτων από τα μέλη, ο εντοπισμός των αδυναμιών μας και ιδιαίτερα η συζήτηση σε ζητήματα ιδεολογικού προσανατολισμού είναι το πλαίσιο λειτουργίας τής κάθε οργάνωσης βάσης που πρέπει να επιδιώκουμε.

Αυτονόητο καθήκον, που ωστόσο δεν εκπληρώνεται στον καλύτερο βαθμό, που συμβάλλει στη δουλειά της κομματικής οργάνωσης αποτελεί η συστηματική και έγκαιρη μελέτη του «Λαϊκού Δρόμου». Ωστόσο, όσο άρτια κι αν είναι η δουλειά που πραγματοποιείται στα πλαίσια της οργάνωσης βάσης, από τη μια συνεδρίαση στην άλλη, είναι αναγκαία η ατομική συνεργασία των μελών με τον υπεύθυνο της οργάνωσης, ή με το γραφείο της, για κάθε ζήτημα που προκύπτει, για την καλύτερη σύνδεση και αξιοποίηση της δράσης μας στον κάθε μαζικό χώρο, για την κάλυψη των απαιτήσεων του ιδεολογικού και πολιτικού προσανατολισμού, για τον καλύτερο έλεγχο, παρακολούθηση και αξιοποίηση του δυναμικού που βρίσκεται γύρω μας.

Το χώνεμα της ιδεολογίας και της πολιτικής του κόμματος δεν μπορεί να γίνει αν η εσωκομματική δουλειά δεν συνδυάζεται με την αγωνιστική πράξη. Τα μέλη του κόμματος θα πρέπει, αφού προπαρασκευαστούν ιδεολογικοπολιτικά στο κόμμα, να βγαίνουν στο στίβο της καθημερινής πάλης, για να προβάλουν και υποστηρίξουν την πολιτική και τις ιδέες του κόμματος. Και εκεί μέσα στην αντιπαράθεση με άλλες γραμμές και απόψεις να ακονίζουν τη σκέψη τους, να αντιλαμβάνονται βαθύτερα τη γραμμή του κόμματος, να εντοπίζουν τα κενά τους και να επανέρχονται στην  κομματική οργάνωση για να επεξεργαστούν και να μεταδώσουν αυτή την πείρα και να συμπληρώσουν τα ιδεολογικοπολιτικά τους εφόδια.

Τα μέλη του κόμματος βάζουν σε κίνηση την πολιτική του. Και γι' αυτό ένας σπουδαίος τομέας  της κομματικής οικοδόμησης είναι η διαπαιδαγώγησή τους. Θέλουμε κομματικά μέλη που να κατέχουν καλά τη γραμμή του Μ-Λ ΚΚΕ. Που να μπορούν να λύνουν προβλήματα εκεί που ζουν και εργάζονται, να μπορούν να εκτιμούν πολιτικά καταστάσεις, σύμφωνα με τον κομματικό προσανατολισμό. Θέλουμε κομματικά μέλη αγωνιστές, σεμνά και προσιτά στον κόσμο, που να δένονται με το λαό. Με ενεργητική παρέμβαση στο μαζικό κίνημα και δραστήρια προώθηση της πολιτικής του κόμματος. Με διάθεση να αναλαμβάνουν ευθύνες για την προώθηση της πολιτικής του κόμματος. Με μεγάλη προθυμία να προσφέρουν στο κόμμα, που να εμπνέονται από το πνεύμα προσφοράς των κομμουνιστών για την κοινή μας υπόθεση. Θέλουμε μέλη με το θάρρος της γνώμης τους, με συμβολή στη διαμόρφωση της κομματικής γραμμής και πειθαρχημένα στην εφαρμογή της γραμμής που έχει αποφασιστεί συλλογικά. Θέλουμε μέλη που να αντιμάχονται τις ατομιστικές τάσεις και τη φιλελεύθερη στάση ζωής, που να αναδείχνουν την προσωπικότητά τους μέσα από την κομματική συλλογικότητα. Που να θέτουν τα λαϊκά και κομματικά συμφέροντα σε πρώτη μοίρα σε σχέση με τα ατομικά συμφέροντα.

Ιδιαίτερο κεφάλαιο στα πλαίσια της οργανωτικής μας πολιτικής που πρέπει να μας απασχολήσει είναι το κεφάλαιο της οργανωτικής μας ανάπτυξης. Η εμβέλεια του Μ-Λ ΚΚΕ δεν περιορίζεται μόνο στα μέλη του. Περιλαμβάνει την επιρροή του, τους φίλους και οπαδούς του, τους ανθρώπους που συμπαθούν και εκτιμούν το σωστό και σταθερό του προσανατολισμό, τη στάση του και τους ανθρώπους του, περιλαμβάνει τη συνδικαλιστική του επιρροή, τους αναγνώστες του «Λαϊκού Δρόμου» και των ηλεκτρονικών του σελίδων, τους οικονομικούς συνδρομητές, αυτούς που θα κατέβουν μαζί του σε μια διαδήλωση, περιλαμβάνει την ευρύτερη απήχησή του.

Αποτελεί κοινή μας διαπίστωση πως η ευρύτερη επιρροή του Μ-Λ ΚΚΕ είναι  αναντίστοιχη  με την οργανωτική του κατάσταση και υπάρχουν σημαντικά περιθώρια οργανωτικής ανάπτυξης. Ο ορίζοντας της δουλειάς μας για την οργανωτική ανάπτυξη του κόμματος ανοίγεται σε όλο το φάσμα της επιρροής μας, και στο πιο μακρινό. Κανένας  άνθρωπος όσο μακριά κι αν στέκεται δε μπορεί να μας είναι αδιάφορος. Κάθε σχέση, και η πιο υποτυπώδης και η πιο «ασήμαντη», μπορεί να συμβάλλει κάτω από τη δική μας επίδραση στη μεγάλη υπόθεση του λαϊκού κινήματος και των κομματικών μας σκοπών. Η δημόσια προπαγάνδα όσο αναγκαία και αν είναι, τόσο που χωρίς αυτή δε γίνεται, όσο και αν  υποβοηθά στην οργανωτική μας ανάπτυξη, δε μπορεί από μόνη της να προωθήσει τα απαραίτητα βήματα που απαιτούνται σε αυτό το ζήτημα.

Ο αποφασιστικός κρίκος για την οργανωτική μας ανάπτυξη είναι η προσήλωση των μελών της οργάνωσης στην καλλιέργεια και σταθεροποίηση δεσμών, η σχεδιασμένη επίμονη και συστηματική προσπάθεια με καθορισμένους γύρω μας ανθρώπους που υπάρχουν ή προκύπτουν. Η προσπάθεια για την ποιοτική μετατροπή των κοινωνικών, συναδελφικών και συνδικαλιστικών σχέσεων, σε σχέσεις σταθερές, ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές.

Πίσω μας έχουμε συσσωρεύσει πολλές εμπειρίες, όπως και πολλά θετικά αποτελέσματα. Με βάση αυτά είναι αναγκαίο να εντοπίσουμε, να συζητήσουμε και να ξεπεράσουμε αδυναμίες που παρουσιάζονται στο κεφάλαιο αυτό. Αδυναμίες που αφορούν ιδιαίτερα την υπόκλιση απέναντι στις δυσκολίες της συγκεκριμένης δουλειάς και μπορεί να εμφανίζονται με ποικιλόμορφα χαρακτηριστικά. Με την υποτίμηση ανθρώπων που μας περιστοιχίζουν ή με υπερβολικές προσδοκίες απέναντι σε ανθρώπους, που όταν δεν εκπληρώνονται μετατρέπονται σε απογοητεύσεις. Με την αδράνεια, την παθητικότητα, έως και τη μοιρολατρική αποδοχή πως κάποιοι δεν αλλάζουν. Με την κοφτή και αδιάλλακτη αντιμετώπιση απέναντι σε διαφωνίες, πολλές φορές  δευτερεύουσας σημασίας. Με το να αφήνουμε τη δουλειά αυτή στο τυχαίο. Αδυναμίες που υποβαθμίζουν το στόχο  αυτό σε κατώτερη ιεραρχικά βαθμίδα μπροστά σε άλλα υποτίθεται σημαντικότερα καθήκοντα, αδυναμίες που σχετίζονται με τις ελλείψεις και τα κενά στα κριτήρια αξιολόγησης των ανθρώπων που μας κάνουν ή δε μας κάνουν. Απέναντι σε αδυναμίες και ολιγωρίες αυτού ή αλλιώτικου χαρακτήρα που πρέπει να εντοπίσουμε, είναι αναγκαίο να αναπτυχθούν διεξοδικότερες συζητήσεις στα πλαίσια της οργάνωσης και να αποκρυσταλλωθούν αναλυτικότερα με βάση και τις εμπειρίες μας οι κατευθύνσεις εκείνες που θα βοηθήσουν όλο το δυναμικό μας για μια πιο αποτελεσματική δράση στον τομέα της οργανωτικής ανάπτυξης και στρατολόγησης.

Όπως συγκεκριμένα ανέφερε η απόφαση της ΚΕ το Νοέμβρη του 2016 προχωρώντας προς την Πανελλαδική Οργανωτική  Σύσκεψη του Μάη :«Κρίκοι για την ανάπτυξη της οργανωτικής επιρροής μας τους οποίους επιβάλλεται να δυναμώσουμε είναι: Η καταγραφή από τις οργανώσεις του κόμματος των επιρροών τους και η συστηματική-μόνιμη παρακολούθηση της εξέλιξης της δουλειάς που γίνεται μαζί τους. Η σταθερή σύνδεση των μελών του κόμματος με μαζικούς χώρους (σωματεία, σύλλογοι κ.λπ.) και τον κοινωνικό περίγυρο και η δραστήρια παρέμβαση σ’ αυτούς, με έναν πλατύ τρόπο που θα πείθει για τις θέσεις και την πολιτική του κόμματος. Ο μετασχηματισμός της μαζικής-συνδικαλιστικής δουλειάς μας σε πολιτική-κομματική δουλειά, με άλλα λόγια οι σχέσεις που οικοδομούμε να μην μένουν στα μισά, να μην περιορίζονται σε συνδικαλιστικές και κοινωνικές σχέσεις, αλλά τολμηρά και θαρρετά να τις μετατρέπουμε σε πολιτική υποστήριξη, σε πολιτική και οργανωτική σχέση με το Μ-Λ ΚΚΕ. Η ύφανση νημάτων τακτικής επαφής με τους ανθρώπους που διευκολύνουν το δέσιμο με το κόμμα μας (ατομικές συζητήσεις, τακτικό δόσιμο εφημερίδας, οικονομική ενίσχυση κ.λπ.). Η χρησιμοποίηση μορφών και σχημάτων πολιτικής συζήτησης με ανθρώπους που επηρεάζουμε, οι οποίες να τους συγκεντρώνουν σε κύκλους επιρροών, σε ένα πρώτο επίπεδο οργανωτικής σύνδεσης με το κόμμα.»

Πρέπει να ενσωματώσουμε σε όλες τις οργανώσεις, με πιο συστηματικό τρόπο, και όσο το δυνατόν πιο προετοιμασμένο, τη διεξαγωγή ιδεολογικοπολιτικών συζητήσεων που να συνδέονται ζωντανά με τα επίκαιρα καθήκοντα της πάλης. Όλα τα ιδεολογικοπολιτικά επιχειρήματά μας να γίνουν κτήμα των μελών μας, έτσι ώστε χωρίς δισταγμούς, με επάρκεια και με πεποίθηση, να μιλούν και να συζητούν σε μαζικούς χώρους, με τον πλατύ αριστερό και λαϊκό κόσμο και να διεξάγουν την ιδεολογικοπολιτική αντίκρουση της κυρίαρχης αστικής προπαγάνδας και των αντίπαλων και λαθεμένων θέσεων και απόψεων. Να σταθεροποιήσουμε στην ύλη της εφημερίδας μας και στο περιοδικό της νεολαίας μας τα ιδεολογικοπολιτικά κείμενα.

Για τη φετινή χρονιά ιδιαίτερα, πρέπει να αξιοποιήσουμε  ιδεολογικά και πολιτικά την επέτειο των 100 χρόνων από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση. Για το σκοπό αυτό έχει συσταθεί  ειδική επιτροπή για την επεξεργασία προγράμματος εκδηλώσεων και εκδόσεων. 

Στον τομέα της νεολαίας έχουν γίνει σημαντικά βήματα και έχουν αποτυπωθεί στη συμβολή της νεολαίας στη γενική παρουσία και δράση του κόμματος, στη σύνταξη, διαμόρφωση και διακίνηση του «Λαϊκού Δρόμου», στην εκπροσώπηση του κόμματος, στη δημόσια παρουσία του στις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Στην παρουσία της νεολαίας στη κομματική Συνδιάσκεψη τον Απρίλη του 2016. Τα βήματα στον τομέα της νεολαίας αποτυπώνονται και στην αριθμητική ανάπτυξη της οργάνωσής της, στην ετήσια σύσκεψη που πραγματοποιεί, στην ανάδειξη νέων συντρόφων και στην ανάληψη ευθυνών τόσο στο κόμμα όσο και στο νέο πανελλαδικό Κ.Σ. της οργάνωσης της Πορείας, στη σύνταξη και διακίνηση του περιοδικού της Πορείας, στη δουλειά των νέων εργαζομένων στα σωματεία τους, στην υλοποίηση του ετήσιου καλοκαιρινού κάμπινγκ, στη διεύρυνση του κύκλου των επαφών και επιρροών ιδιαίτερα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Γιάννενα.

Ιδιαίτερα πρέπει να υπογραμμίσουμε τον ενθουσιασμό της οργάνωσης της νεολαίας για την υλοποίηση και λειτουργία του «Σήματος», του πολιτιστικού χώρου της νεολαίας και του κόμματος. Παρά τις δυσκολίες του εγχειρήματος αυτού, τις απαιτήσεις και ανάγκες που προβάλλονται για την οργάνωση, τη λειτουργία και το περιεχόμενό του, παίρνοντας υπόψη τις μικρές μας δυνάμεις, το «Σήμα» στον ελάχιστο χρόνο λειτουργίας του, μπόρεσε από το στάδιο των εργασιών του, από τα εγκαίνια μέχρι σήμερα, να ανυψώσει το επίπεδο συσπείρωσης και δραστηριότητας της οργάνωσής μας, να προσελκύσει το ενδιαφέρον εκατοντάδων φίλων και συναγωνιστών, να προσφέρει ένα πλούσιο πρόγραμμα από το ιδεολογικό και πολιτιστικό μέτωπο μέχρι τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία. Εξασφαλίζοντας την οικονομική του αυτοτέλεια, στοιχείο απαραίτητο για την προοπτική του, το «Σήμα», έχοντας πίσω του ένα  ιδιαίτερα θετικό ξεκίνημα, μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς της οργάνωσης μας για την ανάπτυξη μιας ακόμη πιο πλούσιας σε περιεχόμενο δραστηριότητας, να αποτελέσει χώρο καθημερινής επαφής και συνάντησης ιδιαίτερα της νεολαίας, να συμβάλει στο άπλωμα της οργανωτικής μας επιρροής.

Παρά τα θετικά βήματα της οργάνωσης της νεολαίας η Πορεία παραμένει μια μικρή αριθμητικά δύναμη, με ασθενικούς δεσμούς στο μαθητικό και φοιτητικό χώρο, και πρέπει να καταβληθούν επίμονες και συστηματικές προσπάθειες μέχρι να ξεφύγει από τα μικρά και περιορισμένα πλαίσια. Το καθήκον μιας τέτοιας δουλειάς αφορά πρώτα και κύρια τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στην Πορεία, ωστόσο πρέπει να υπάρξει ειδική μέριμνα σε κάθε κομματική οργάνωση για την καταγραφή νεολαιίστικου δυναμικού, προσπάθεια για την αποκατάσταση δεσμών και σύνδεσης με το δυναμικό της Πορείας.

Στον τομέα της συνδικαλιστικής μας δουλειάς έχουν γίνει βήματα αναζωογόνησης της  ΕΡΓΑΣ, όπως και καλύτερης συγκρότησης του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Τα νέα όργανά τους μετά τη Συνδιάσκεψη του 2016 έχουν επεξεργαστεί μια σειρά ζητήματα και έχουν θέσει στόχο να αποσαφηνίσουν πλευρές της δράσης τους στους μαζικούς χώρους και πρέπει το επόμενο διάστημα να προγραμματίσουν ιδιαίτερα και με τη δυνατότητα αξιοποίησης του «Σήματος» σειρά εκδηλώσεων για θέματα και προβλήματα που αφορούν το μαζικό συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα. Ιδιαίτερα απασχολεί η σταθερή σύνδεση με κάθε χώρο όπου αναπτύσσεται ή μπορεί να αναπτυχθεί η δράση μας, η σύνδεση και ανάπτυξη νέων επαφών με εργαζόμενους, αλλά και η παροχή των κατάλληλων εφοδίων και εξοπλισμού των νέων ιδιαίτερα συντρόφων που τώρα μπαίνουν στον εργασιακό βίο. Ενώ πρέπει να προβληθούν  πιο σταθερά οι θέσεις της ΕΡΓΑΣ και του Εκπαιδευτικού Ομίλου με την έκδοση ανακοινώσεων, καθώς και μέσα από τις στήλες του «Λαϊκού Δρόμου» και των «Αντιτετραδίων».

Κεντρική σημασία για το Μ-Λ ΚΚΕ έχει η βελτίωση της σύνταξης, της έκδοσης και της διακίνησης του “ΛΑΪΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ”, όπως και η αναβάθμιση των ιστοσελίδων μας στο διαδίκτυο. Για τη βελτίωση της σύνταξης της εφημερίδας μας οφείλουμε να πάρουμε ορισμένα μέτρα για την ενίσχυση της συντακτικής επιτροπής, τη σταθεροποίηση και διεύρυνση του δικτύου τακτικών αρθρογράφων στο κέντρο και στην επαρχία, την ενεργοποίηση των μελών του κόμματος για ανταποκρίσεις και κείμενα με θέματα από τους τομείς που δρουν και παρακολουθούν, την καλύτερη οργάνωση της αρθρογραφίας (εξασφάλιση ιδεολογικών κειμένων, περισσότερα και μικρότερα κείμενα, έγκαιρη προετοιμασία και παράδοση κειμένων κ.λπ.).

Σχετικά με τη διανομή και τη διάδοση της εφημερίδας οι κομματικές οργανώσεις οφείλουν να την αποτυπώσουν με συγκεκριμένα στοιχεία, να την προωθήσουν και να την παρακολουθήσουν, έτσι ώστε βαδίζοντας προς την Πανελλαδική Οργανωτική Σύσκεψη να έχουμε μια συνολική εικόνα αυτής της δουλειάς και των αποτελεσμάτων της.

Για το διαδικτυακό τόπο του Μ-Λ ΚΚΕ πρέπει άμεσα να  ολοκληρώσουμε την ανακαίνιση και την αναβάθμισή του και να εξασφαλίσουμε όρους μιας ζωντανής λειτουργίας του με διαρκή, έγκαιρη και επίκαιρη ενημέρωση.

Οι ΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ θα πρέπει να αναζωογονηθούν αξιοποιώντας δυνατότητες εκτύπωσης βιβλίων και οργάνωσης της διάθεσής τους που επιτρέπουν να ξεπερνούμε τις μεγάλες δυσκολίες που δημιουργούν οι οικονομικοί περιορισμοί.

Στα ιστολόγια των επαρχιακών οργανώσεών μας, πρέπει να προσδώσουμε περιεχόμενο που να αντιστοιχεί καλύτερα στο χαρακτήρα τους και στο σκοπό που θέλουμε να υπηρετήσουν. Για το σκοπό αυτό επιβάλλεται να συζητήσουμε, να υπάρξει ανταλλαγή εμπειριών, αξιολόγηση και αξιοποίηση της χρησιμότητάς τους και ένας πιο συντονισμένος σχεδιασμός, μια επεξεργασμένη γενική κατεύθυνση και μια κεντρική εποπτεία τους. Το άνοιγμα ιστολογίων μας και σε άλλες περιοχές, στο βαθμό που έχουμε δυνατότητες, οφείλουμε να το δούμε.

Τα οικονομικά μας κινούνται με τις αυξανόμενες δυσκολίες που δημιουργεί η συνεχιζόμενη και επιδεινούμενη οικονομική κρίση, η οποία έχει άμεσες επιπτώσεις στα έσοδα του κόμματος, το οποίο στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις (συνδρομές, ενισχύσεις επιρροών και φίλων) για να καλύψει τις δαπάνες των δραστηριοτήτων που αναπτύσσει. Η αντιμετώπιση αυτών των δυσκολιών επιβάλλει μια πιο οργανωμένη και ελεγχόμενη διαχείριση των οικονομικών μας, τόσο στο σκέλος των εσόδων όσο και των δαπανών. Η κανονική καταβολή των συνδρομών χωρίς καθυστερήσεις, η ευρύτερη πολιτική δουλειά που να συμπεριλαμβάνει σταθερά και την προσπάθεια να έχουμε οικονομικές ενισχύσεις από τις επιρροές μας, τους φίλους μας και τον εργασιακό και κοινωνικό περίγυρό μας, η συμβολή όλων των κομματικών οργανώσεων στην αύξηση των πωλήσεων όλων των εντύπων και των εκδόσεών μας, η αξιοποίηση μορφών πολιτικής δραστηριότητας (διοργάνωση εκδηλώσεων κ.λπ.) που προσπορίζουν έσοδα, η εξοικονόμηση πόρων με πιο προσεκτική διαχείριση των εξόδων μας σε συνδυασμό με τη βελτίωση της οργάνωσης, τον συστηματικό έλεγχο και την παρακολούθηση της πορείας των οικονομικών από τους οικονομικούς υπεύθυνους, είναι μέτρα στα οποία πρέπει να επιμείνουμε με μεγαλύτερη φροντίδα.

Στο επόμενο διάστημα η Κ.Ε. και οι κομματικές δυνάμεις, μέσα στο πλαίσιο των συνολικών πολιτικών δραστηριοτήτων τους, πρέπει να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στα οργανωτικά ζητήματα και στην αντιμετώπισή τους, με στόχο η Πανελλαδική Οργανωτική Σύσκεψη να αποτελέσει σκαλοπάτι που θα συμβάλει συγκεκριμένα και πρακτικά στην επίλυση οργανωτικών προβλημάτων.

Η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ

Αθήνα 15 Φλεβάρη 2017

Μ-Λ ΚΚΕ